Mintzo ixil baten aoz
Muniategi, Sabin
Mintzo ixil baten aoz,
(azalkiro ta barrenez)
biziaren oņotsik-oņots,
begipean dabiltan izadiz...
zugaitzak, basoak, ibaiak,
landa zoragarriak...
aizearen eragin gozoz,
(orain etzan, gero iagiz)
itz dagite bai mintzo ixillez:
goizeko intz bustiaren
eguzkimin atsegiņez;
gabeko illargi betearen
izarbide laztanez...
itz dagite beren berez,
adarrik adar, zelairik zelai,
goietako odei, laņoz,
urgain eta ondarrez,
itz dagite xurrumurka
bakoitzaren bakoitzez
beren makurtze, goiberatan,
itz dagite gauza guztiak
bizi izatearen biotz beroz.
Ta, zeru goi, lur bazterrak
mintzairarik arrigarrienean
aoz-aozko betiratze,
edertzarik ederrenean
nola elekatzen alkarrez,
biziratzen diran ikusiz,
biotzez nabilte eta, gogoz,
bai kanpokoz bai barrengoz
dei ixil ta ertzungarri orren
izatearen sakontasunean,
ene egoak aizeatu
eta, betirako iantziz...
Mintzo ixil onen edadura
mintzaira ezkutu, zabalean,
biotz-begi urduriak itzuliz...
bai, ni ixillik nago, ixillik,
neure ikuste eta entzutez,
ezin geiagoz, zinets eziņik,
ixillik nago, ixil-ixillik,
zugaitzak, basoak, zelaiak
bakoitzaren bakoitzez,
nola alkartzen, ematen,
nola biziratzen diran
bein betirako ikasiz!
|