Lorein bidezko oarpenak
Muniategi, Sabin
IZADIA ederrik, alai, gorakor ikusiz
azpiraturik neguaren latzdura ta nekea,
Loreil bidez igaro izan danak, berein aldiz,
ba-daki zelangoa dan udabarri arnasa,
zelangoa dan aro onen gorakunde jasa,
aize ta euriz, berotzera datorren eguzkiz
lurra dakusgunean orlegi biziz betea.
Bizia soņekotu danean emoidun biotzez
gizona ezinbizirik murgildua dabil
munduari darion garratzdura illun, baltzean
itota, ainbeste larriduraz, mutu ta ixil,
izadia maitasunezko eskeintza zabalez
loratsu dakusgunean, ameskari ta bipil,
bizi-itxaroz erroturiko etorbidean.
Gizona ergel, zaputz ta, alkar artu eziņez,
itsurik darrai, gorrotozko etsaikeripean,
ondamendizko eriotz-ereintza gaizto, lorriņez,
maitasunari bizkar emon ta, norkeripean
burua estalduz, urtenbiderik ezpalitz lez,
bereganduriko loi ta, erosotasunpean
sortu izandako aundikeritasun utsalez.
Egia da lurra ederra dala, argiagoa,
odeiak urrunetara aldatzen diranean
ta, txoriak abarrik abar, txintada otsean
dabiltzanean euren pozkarioa azalduz.
Egia da alatza dala lurraren ganean
begiz begi, dirdiratutzen dan maitezko soa,
aizea epel, gozoro, zabukatzen danean...
Alatza da, miraria, Loreillaren biotzean
zitutzera datorren aroa Lora usaitsuz
ia zelan ta zergaitik be eztakigonean
aurkitzen garala biziaren olako ezkutuz.
Alatza da bai, miraria, sorkuntza betean
ain gorakor dakusguna Betikoaren ikutuz
ta, ederrik, aurreko baso, landa, latzinean...
Ta, gu, itsurik, betillun, emen gabiltza narrez,
geure biotz ustelakaz, betiko gutarrean;
emen gabiltza zitaltsu, argaltasun makarrez,
mundu zorabiatu erre onen sumendipean,
zer izango, zer gertatuko ete dan bildurrez,
erasoa buru ganean, bertan dogunean
aundi-maundidun bi laterriren eragin txarrez.
Kutsadura bako mundu garden, gizarte alai
udabarritu bat, beren soindura anaikorrez
opa nai genduke bai; maitasunezko sendakai
osasungarri bat, beren eratura baikorrez
zintzoa ta esku zabala, bizi-pozez, ernai,
olla nai genduko ERRI ARNAS onurakorrez
ekintzatua, gogo ta biotzez ederrik, blai-blai.
Lana ta itxaropena lekarken bizi-sena
ugaritu bedi, errotu, biotz jakinduriz
bake ongarrizko anai-arte bar lekarkena,
beren giza-urun egintzakor, ta bizigarriz,
aberastuz erriaren izate, altxor beņena,
biotza ta arima, gogoa dan betiko ariz
aintziņa urrun batetik etenga datorrena.