Artzaiarena
Jauregi, K.
Ator, aiskide, ator nigonontz, mendira:
ator txoria joan oi-dan lez, kabira.
Zumardi itzaltsu baten an zaukat txabola
eskuz neonek eraldutako kaiola.
Kaiola! Baņa kaiola burni gabea
txoriarentzat oi-dan bezela ortzea.
Ator mendian urtu dek-eta elurra
ta udaberria elduta poztu dek lurra.
Txabol-aurrean abes-zegitek txoriak
ta josi dituk lore bikaņez mendiak.
Urrunka asi dek bere kabian usoa
ta abesten eper, uretxindor ta zozoa.
Ator, ba, bizi nai ba-dek azke ta lasai
Goiko jaunaren bakarrik bildur eta alai.
¨Bai ole-dakik zer dan barrengo alaia?
¨Nun or nabaitu loretxu orren usaia?
Agian sari ezpain gaņetan bai para
ta biotz-barru-barruan berriz negarra.
Emen kerizpe atsegingarri onetan
arkituko dek, mutil, zoruna benetan.
Sarri eldu dek mendira zorun-txoria
utzirik Zeru goi-goiko bere kabia.
Ator eorrek ikusiko dek agian
egan, artzaiak jolas-dagiten aldian.
Maiz jarriko dek gure txabolan aurrean
bere egal zuri-azpian sartu gaitean.
Ator, mendira, niganontz, ba, ator, mutilla
ara or zaukat iretzat artzai makilla.
Txabolan naiko esne ta talo beroa,
nai aņa ardiki, gazta, ogia ta ardoa.
Gertu iturria mur-mur-dagila dijoa
garbi ta otza elurra bera lakoa.
Artzaiak egin dizketek txistu berriak:
ire zai artzai, artzaņora-eta ardiak.
Arratsaldetan emengo irrintzi t'eresak!
Emen beteko dituk ire uste ta ametsak.
Ator, ba, artzaia, lenbailen, ator, mendira
ator txoria joan oi dan lez kabira.
Artzaia aiz i-ta, odolez artzai jatorra:
ez dek iretzat erriko zulo malkorra.