Ama euskera gaxoa!
Iruzubi
Egun guztiya zutzaz oldozten
igarotzen det nik, ama:
eta arratsean ezin lo egin,
iltzera zoaz au lana!
Jaikitzen naiz, ba, laguntza billa
laxterka pozik zugatik:
baņan, alperrik, nere amatxo
ia iltzera igugatik!
Bular gozoaz ase zenduan
semeak zaitu ukatzen.
Au oņazea, ama maitea,
negarrez nago urtutzen!
Txikitandikan beti izan dizut
biotzeko maitasuna:
Orretxegatik ia galdu det
zugatikan osasuna.
Erbestetikan badira etortzen
zu iltzearren etsayak!
¨zer dute egingo orain zurekin
mendiyan dauden artzayak?
Ilkeri ontan negar-zotinka
goibeldu da aberriya:
¨nola aseko det zu pixtutzeko
nik daukadan egarriya?
Bene, benetan, eta biotzez
dizut esaten egiya:
zugabetanik bizitzekotan,
naiago utzi biziya.
Agur, artzayak, bildotx, ardiak,
mendi, soro, ta zelayak;
zikin kutsurik gabeko borda,
bast etxe txuri alayak.
Agur, bai, agur, baso, sagasti,
bikaņ ta oparotiyak,
bukatu dira artzai txabolan
txixtu goxo, ta abestiyak.
