Deiadar mingarri bat
Azken-azkeneko entzun zena karraxi luze eta beldurgarri bat izan zen. Auli triste bat, beldurleize zulotik irtena izango balitz bezelako deiadar mingarri bat. Eta amets-karraxi lodi bat tela uste izan zuen Martak esnatuta bere ingurura begiraka jarri izan zenean, bere bihotzak tapa-tapa egiten ziolarik larri eta estu, presaka, han ohean etzana zegoen bitartean, bere burua maindire azpian estaliez, beldurrez dal-dai, izerditan blai egina. . .
Huraxe bai gau luzea, hainbeste pauso, soinu, susmur eta imintzioez betea...! Une bestean logale txinpart guztiak aldegin zitzaizkion... Erne, esna, bere gorputzeko dardarrari kontu ezinik han gelditu zen ikaraldiak josita, beldurraren hotsak besterik entzutzen ez zituela. Eta honela zegoen bitartean, borobildua, feto antzeko postura hartuaz, bere etxe hura ingumaz betea zeukala iruditu zitzaion eta han eta hemen, pasilo eta geletan, mamu izugarri batzuk zebiltzala hara eta honera, luze-luzeak, zuri-zuriak, zurbilak, gorputz-ileen itxurakoak, sekulan inork entzun gabeko izen eta hitz zakar guztiak beren ezpanetatik jario eta zintzilik zituztela...
Alde batetik, ez zitzaion iruditzen etxe hartan beste inor egon zitekeenik, baizik eta bera bakarrik zegoela, bera bakar-bakarrik, eta nahizta etxe hura izan alde hartan ohikerak agintzen zuen bezelakoa, halataz ere bere amets irudi hartan, etxe hura harrigarrizko itxurakoa zela iruditzen zitzaion, eta inork inoiz Drakularen jauregi beldurgarriaren horma teilatuak gogoratzen baditu itzal-lanbro nahastuan erdi galdua laster konturatuko litzateke zein modutan ikusten zuen Martak bere etxea, hara, mendi-tontor baten gainera aldatua, saguzar marruti batzuen hegakaldien azpian, etsai kaltegarri batzuen bizileku eta kabi bat izango balitz bezela, eta tristura haundi batek zaztakatzen zion barrena han bere burua modu hartan ikusirik, kobildua, izerdi hotzez bustia, hortzak kirrizkadan eta geldi ezin konturik...
Han horrela zegoelarik, harrigarrizko gertakizun baten ikusle izatera iritsi zen: etxe guztia bera zegoen gela ttiki hontara bildu zitzaion. Hemen, gela ttiki honetan zeukan bere mundu guztia: etzan-lekua erdiz-erdi; eskubi aldera, arasa edo armarioa bere soinez zintzilikaz beteta; gau-mahaia ohearen ezker aldean eta bere gainean argi tresna berexia itzal-mozorroez gela-inguru guztia betetzen zuena... Kanpo aldera berriz, leiho txiki bat eta honi bultzaka egongo balitz bezela bere barrenera sartu nahian edo, kanpoko eremu luze haietan sumatzen zen hotz kozkalari hura bere girli likits harekin izerdituaz leiarren ispilu garbia.
Ohean sartua zegoelarik, iruditu zitzaion etxearen etsai kaltegarri hark besarkada bero batean hartzen zuela azken arnasa aterazi arte. Eta iges egin nahian bezela sumatzen zuen bere burua, beste nonbaitean han baino leku patxarotsuren bat izango zuelako ametsean. Baina, hartarako, lehendabizi, gelatik kanpora atera beharra zeukan eta geroago berriz, arteka edo pasilo luze hura igaro beharra, eta bi gauza horiek egin ondoren bazeukan itxaropen puxka bat nonbait aurkituko zituelakoan bila zebilen haiee-zabaleko leku patxarotsu haiek...
Baina arteka edo pasilo beldurgarri hura pasabeharrak ematen zion beldurra eta pentsatu hutsarekin dal-daiez jartzen zen, iruditzen baitzitzaion ilunpetatik norbait aterako zitzaiola handik zihoan bitartean eta lasterka beregana joango zitzaiola esku itxi gorrian labain zorrotz odoltsu bat eramanez...
— Hamaika aldiz hobeto nago hemen —esaten zion bere buruari—, tapakien azpian gorputza ezik burua ere bero-bero sartuta, inor ikusi nahi gabe, ezer entzun nahi gabe...
Baina hala ere ezin kendu izaten zuen burutik hezurretaraino sartua zeukan ganaren hots beldurgarri hura...
Nahiz eta ohearen goxotasunetik ateratzeko gogo haundirik eduki ez, hala ere horixe egitera abiatu zen. Gorputz-hil bat bere baitan pixtu eta xutik jartzea bezela izan zen: bere gorputz borobildu hura, poliki-poliki, kurrinkaka, burnizahar herdoitutako tresna zatar bat izango balitz bezela tente jartzera iritsi zen eta behin zutik jarri ondoren, arteka luze hartatik heldu zitzaion karraxi edo dei samindu hura zer zen jakitera abiatu zen...
Ez zen zaila jakitea nundik heldu zen auli triste hura, eta atea ireki orduan sumatu zuen haren zurrunga estua. Abere haundien batek atera lezakeen modukoa zen eta pausorik galdu gabe han joan zen arros-koloreko gelarantz, lehen denbora batean hainbeste musu eta amoriozko amets eta leguntasun beroetaz laztandua, jakinik, nola ez?, han zegoela bere senarra. Noizbaiteko harenganako maitasun hura jeiki zitzaion, urrutiko eremuetatik iristen zitzaion maitasun hura, denborak joan eta denborak etorri gorroto bizira aldatu zitzaion maitasun hura... Orain, hemen, pausoz-pauso zihoan bitartean arteka luze hartan aurrera, denbora bateko oihartzun alai batzuk kuku egiten zioten aldamen guztietatik, maitasun legun hartan bustitako dei eta oihartzunak, baina hala izanik ere, arteka aurrera joatez sumatu zuen inungo susmur eta zurrungei kasorik ere egin gabe. Luzea zen benetan arteka beldurgarri hura eta betikotik eduki izan bazuen berak nundik heldu zitzaion ez zekien beldur harrigarri bat, orain okerrago oraindik. Agian, orain bururatzen zitzaiona lehendabiziko aldiz basa-etxe hartara joan eta han ikusi zuena gogoratzen zitzaion, hau da, arratoi zahar haundi bat, alajaina, basa-pizti izu baten antzera bere gainera oldartu zorian. Eta hori gertatu ezkeroztik beti eduki zion beldur aparta arteka hari eta hotzikarazko dal-daia hasten zitzaion hartaz oroitzen zen guztian...
Erramun...! —deiadar bizian oihu egin zuen— Erramun... Erramun...! —Eta, pixkana-pixkana, oihua negarrera bihurtu zitzaion eta han etorri zen berriro, itzul-bidari, arteka luze hartan barrena, bere gelarantz, ohe-jantzi zuria odol-zirpiztinez josita, balantzaka atso mozkortuaren antzera eta guraize mutur odoldu bat azaltzen zitzaiola bere ukabil itxitik kanpora...
Hau bitartean, han zegon Erramun hil-zorian, bere ohearen gainean etzanda, geldi-geldirik, odol izpila gehiago eta gehiago zabaltzen ari zitzaiola kolkoan behera...
© Santiago Aizarna "Santiago Aizarna: Amesgaitzak" orrialde nagusia