Pipi gose baten antzera

 

        — Hauxe duk —esan zuen bere baitan... Hantxe zeukan gizona bere aurrean... Bai, huraxe ber-bera zen, hainbeste aldiz bere atzetik ibili izandako gizon hura... eta orain, han ikusten zuen patxara ederrean exerita: gorputz egokia, hanka eta beso luzeak, begi haundiak, bekoki zabala, buruko ileak zuri antzean... hain zuzen, ile zuri haien galdurrean ikusten zion halako ezagubide berezi hura... hau zen gizona okerrik gabe eta bere kutxa eserleku bezela hartuaz han hasi zitzaion oinetakoak garbitzen...

        Ez da egoera egokiena bere arpegiko dir-dira bereziak eta bere ile galdurreko argilainua aztarnatzeko inoren oin-aurrean makurtuta egotea, leku hortatik ikusten diren eremu-alderdiek ez baitute bizkortasun izugarririk ematen... Zer ikusi ote lezake nanoak erraldoiaren aurrean...? Zer, bidezigorrak, mendi haundi harantz begira...? Badakigu, bai, poliki-poliki, bidexigorra mendi erpinera igoko zaigula; badakigu, bai jakin baita ere, azkenean Guliver ttikia, beldur eta nazkaz beterik, Erraldoiaren arpegi aurrera iritsiko dela; badakigu, era berean, David ttikiaren abail-harriak Goliathen kopeta-hezurra krakatuko duela... baina hala ere, inoren oin aldetik ikusten diren eremu-bazterrak ez dira oso gogoberogarriak izaten...

        Horiek horrela direla, egin zuena egin zezakeen onena zela iruditu zitzaion, hau da, lehendabizi, tresnak atera kutxatik, hau da, oinetakoak busti eta igortzitzeko zira, oihal-zapi beltz leguna, igurtzikaia eta bonbiltxo ttiki bat, eta hau egin ondoren, kutxaren gainean eserita, esku batetik bestera igurtzikaia astinduez, plisti-plasta, oinetakoak garbi-garbi uzten saiatu... Egun bat bakarrik ez zen pasatzen inork galdetu gabe zer zeraman bonbiltxo haren barrenean, baina ez zion inori erantzunik ematen hori ixilpeko gauza zela iruditzen baitzitzaion... Neska koxkor guztien gogoa izaten da beren kopina edo muinekaren tripak kanpora ateratzea baina bere baitan esaten zuena zen ez zela bera neskakoxkor bat eta ezta ere kopina bonbiltxo ttiki hura eta ez zitzaiola egokia iruditzen ixilpeko kontuak inori esaten ibiltzea... Bera zen bezelako gizon apal eta behartsu batek erne eta sotil ibili beharrean arkitzen zen eta bere gauza ttiki horiekin bete zuen bere mundu modua, hau da, altxor ttikia, ixil-gauza ttikia, bonbiltxo ttikia, hitz batean esateko dena ttikia, berak bere burua hala zela uste zuen bezalaxe...

        Gizon haren aurrean oinpetua —belaunikatuen antzera— lanari ekin zion. Hainbeste denboratan zaindutako gizon haren oinetan gelditu zen orain ere zai, jakinik aurretik zer galdera egingo zion:

        — Nola egiten duzu, gizon, botiltxo hortako urbeltz hori...?

        — Ah, hori... parramurriz begiratu zion.

        — Harrigarria nola uzten dituen oinetakoak... Dir-diraz beteak, txarolduak direla ematen dute. . .

        — Ah, bai, baina ezta ixil-gauza hemen daramadana. Anilin pixka bat, beharren-beharrenekoa nahasketa hori nola egin jakitea da... Eta hori, arian-arian ikasten da...

        Erantzun bera ematen zien denei nahiz eta jakin ez ziotela sinisten. Han bere aurrean eserita zeuden haiek ez zutela sinisten berak esaten zuena: «Ixilpea, ixilpea duk, eta ez nauk noski joango ni lana nola egiten dudan esatera denei...»

        Oinetako bat garbitu zuenean ikusi zuen zulo hura. Oinetakoak zapata beltzak ziren, okertuak, txalupa antzekoak... nahi eta nahiez zapata haiek oineratzen zituen pertsonak hankak arrastaka ibiltzen zituen haietako bat izan behar zuen. Oinak arrastaka edo oinetakoak arrastaka berdin zitzaion...

        Zulo hura ikusi zuenetik zurbildu egin zitzaion arpegia han baitzeukan bidea bere aurrean zeukan pertsona haren izamenera sartzeko. Ez zekien, ez jakin, Satanas, Belcebú, Belial edo horrelako moduko etsai ikaragarri haiek zar moduko bideak erabiltzen zituzten gizonaren barren-izate muina lapurtzeko, baina hemen zeukan hark bere zuloa, hemen zegoen gizon haren Akilesen orpo zaurigarria eta deabru ttiki bat balitz bezela zulo ttiki hartatik gora joatea gogoratu zitzaion. Ez ote zuen ba aski bera bezelako gizon ttiki batek, bera bezelako deabru ttiki batek, oinetako beltz baten zuloa gizon paren barrenara igotzeko...?

        Hau gogoratu ordu, hona nun hasi zen igotzen zulo hartatik gora. «Zu begiraka egon zinen eskuz botagabeko harri amildu hark irudiari bere burnizko eta lokatzezko oinak txikiturik zaurituak utzi zizkion arte». Han zegoen, hitzez-hitz, Nabukodonosor zaharraren ametsa... (—Ni ere hor igoko naiz zegen gose baten antzera, par baten antzera por igoko naiz zulo beltz hortatik gora gizon honi muin-muineko bere gizontasuna lapurtzera... Hor joango naiz, bai, pipi gose baten antzera...)

        Eta hau gogoratzearekin batera, poliki-poliki, por hasi zen bere behatzarekin zuloa haunditzen.. .

 

 

 

© Santiago Aizarna

 

 

"Santiago Aizarna: Amesgaitzak" orrialde nagusia