—Carpe diem—

Ene bisitariari (Saforen ahoz)

Marijose Kerejeta

Zatoz berriro nigana, galdu hori,

basa-piztien begiekin, zatoz ilean haizea duzula.

Hurbil zaitez berriro, animlia eder baten antzera,

zure mutiko-ezpainetan ezti gertatuko diren

hitz lizunak neri belarrira esatera.

Zuhaitzez haraindi gaua erortzean,

udaren azken amiltzea balitz bezala,

eta airea lokatza bezain lodi izango denean

amorratuaren modura besarkatu nahi zaitut

eta zure estatua-gorputza gupidarik gabe arakatu

eta zure gorputzeko gune bero eta lokartuak ferekatu

eta zuganaino igo arrastaka, galdu arte,

gizonek, erositako gorputzei esan ohi dieten

hitz berberak murmurikatuz.

Barkatu, agian beste zerbait esan behar nizun lehendabizi,

—agian erotzeraino deiso zaitut,

haur batek kutxa itxi bat desio duen gisa—

eta gero,. laztantzen zaitudan bitartean, eta zuk

—ez nigatik— irribarre bat ezpainetan duzula,

pentsatu, une labur batez besterik ez bada ere,

agian arrazoi duzula, agian amodioak

faltsua izan behar duela beti

edota traketsa, madarikatua izan nahi ez badu.

Ene bisitariari: Marijose Kerejeta, Ezezagun baten koadernoa; GK, Donostia, 1988.