Joanes Urkijo

koskortuko dira oraindik itxaropena eta balkoiko geranioa

diotsat nik ere etxerako zidor aldaezinean jarraitzen didan itzalari

buruaz dagiot adei herabetia okertzeko sonbreilurik ez izanik

hosto zimelotan irla urrunak dakarzkidan brisara munduegileari

eta parajeak mugidagabe dirau zuregandik ihes egitean

semaforo gorrian gelditurik euriari jaurtiki diot galdera

ea zertarako balio duen gaueko hiruretan zuregatik masturbatzeak

ba ote den beharbada esperman itotzea zerbezan baino gozoagoa

baina zure begirada oh darling algodoizko fereka izan zen bart

(Good-bay my love zioen Marlowek eta hemen ere badezaket

zigarroa ezpainetatik kenduz bazter honetan hozki errepika)

hainbat panpin anfetaminatu zilarrezko teilatuetan blai

kalerik zuzenen hau Minosko laberinto elektrikoa

getting the hell out of it neonezko keak papurtuta

Bilbo Bilbo sutan dagoen berba mingotsa

erlojuak dioenean ero hori ez dago pianorik zure eskuentzat

euria mara-mara erortzen 3 x 4 allegro moderatto eta

Eros gordean euritakorik gabeko ibiltari bakartiei begira

Zenbat amets bazter honetan josi eta betirako galdu ziren

azken batean ez bait ziren metalezko muraila bat baizik

zerumuga ixten duena irribarre izoztu guztion gainetik

denboraren fosil xuriak uhainaren apar iheskorra

Bilbo Bilbo maskaratua gure begien kolorekoa

aukarrez populaturiko deuseza uralitazko zerua

parke hezea non zementuzko pan arbolak papurtu egin bait diren

eta bitartean hego haizeak etorkizunezko gazteluak dakartza

hilzori amaigabe honen izerdiak betirako isuri daitezen

Isiltasunaren izenak idatziko ez diren baso hustuetan ere

malko pare bat eskupeko utzi genuen behin baino gehiagotan

gure kateak ez zitezen gauaren gortinen aurka erajota ur

Zenbat lapitz ere hautsi ez ote genuen geure hatz karrokatuekin

mahai honen gainean amargura txikizko istorioak margotzean

iraganaren amets eroen gainean zaldian legez noraezean

Izotz ere bihurtu ziren gure esperantzarik gozoenak

gaupasa etsipengarri eta amaigabearen joko zahar honetan

Zertarako beraz erromako zubi berri baten esperoan geratu

nondik eskekiko ote aintzinako horrenbeste espektro itxuragabe

zergatik gogoan eduki mailukizko soroak bezalatsuko utopiak

denboraren eztenak oroipenen zauria zoldu digularik