|
—separata—
burezur begi bakoa
ene antzik ba al duzu?
Asier Serrano
minuskulaz idatzi behar dugu orain.
behar baino jantzi gehiagoz hornitzen ditugu geure buruak eder kaleotan, antzina ginen gizon-emakumea taupaka gisa, gure ordez hotz guztiak jasoz.
agian poetak inork baino gehiago oraindik, eskularru bizibakoz anaiaren intxaurra irentsi nahirik, zerbaiten ume-kexua.
ager liteke poesia udaberria, euria, larrazkena eta zerua gurtzera eraman nahi duenik, andereño panpoxak lepoak okertzen bere buruak irensten dituzten jaun panpinen aurrean.
baina beti izango da norbait poesia gizaki biluzien amaierarik gabeko gudara eramango duena, haratuzte festa doanetara mozorroak kentzera, poetak jotzen duen xirula baina zure bizkarrak zigorturiko makila.
eta familia eta amonak umetan kontatutako ipuinak eta beste biblia sakrilegoa eta arnasa hartzeko maskarila urrun izan arren, gorde amasabelean gelditu izan ginen egunak, nahiz eta behin ere amasabelik izan ez, nahiz eta zilegi den pentsatzea defendatzeko moduko aitaren etxerik izango ez dela, asier serranoren hitzak bederen, zu bezala ni, masailkatu egiten gaitu, airea urratzen etenduretan ezkutaturiko hainbat kilometrotan, nor garen eta zer oroitarazteko.
aurpegira botatzeko.
tapaukiak mihi pozoitsuz musukatzen.
ustezko hainbat printzeren odoletan eraiki den poesia, hain garesti zaigun poesia, zutik iraun eta ustez poeta garen guztiak sakailatzeko balioko duen poesia.
ez.
ez dituzte gure gorpuak aurkituko.
xabier aldai
euskal baratzak diotso kresal haizeari
fereka dezala animalia hilen odol usaina
makur dadila adreiluen oztopoa sentituz
askatasuna baxu aipa dezala egunsentiz
beltzez imajina dezala gau(r) zerua
eskatuz erreguka
urrutirako bidaia baten mina
kanpai dorreak diotso talaiari
eman diezaiola prometaturiko uhartea gizonari
bizi bakean dio besaulkian odol urdinez
mozkortzen ari den barregileak
heriorekin harremanetan fusil habitik
irtendako putrearen sermoia
eta behin eta berriz diotso
lur zizareak hileko lehen igandeko azken olatuari
ez dezala gizakia hondarretan bizirik utzi
erreguka eskatuz
gizona jaio baino lehen
bere burua bota zuen jainkoaren izena
soldaduak diotso aingura jaso duen marinelari
ez dezala amua kendu
azken balaren otoitza entzutean
berak hozkatuko duela
itsaso eta lur kateatu orotan
estreinakoz igerian ausartu den
zibilizazio itoa
aspaldi honetan
sukaldeko saguak bandejaz akatuz
tomate zukua egiten saiatu naiz
eta hala ere badirudi
odol urdina dutela zainetan
—gizakiek lez—
egun hauetan
zizareak lagun egin ditut
baina damu dut mandragora belarrez
ez ote diren urkatuen ileak erabiliz
baleak ehizatzera joango
aurten bertan
armiarmekin jostatzen ikasi dut
eta jada ez zaizkit zakurren laztanak atsegin
atsegin dut mantisak
odol hotzez biktimak ahoratzen ikustea
—aitak gudan egiten zuen bezala—
azken batean
gizona izaten irakatsi didate
nor hil den baino lehen
nola hil den galdetzen
urki-14eko altxorrak infernuko zerraldoetan barna
higituz gero hautsak erratzaz garbitzen oroimena
arratseko igande arratseko oroimena estutuz
hondoan aingurak lehorrean zabaldu duen
pertsianazko gora-behera gogamena
heriotza alai dabil iturri agortuan
harez eskeletoak higatzen burezur begi bakoa
ene antzik ba al duzu?
agian irudia joan zaizu poztasunezko putzura?
joan egin da agian?
uso beleek arratseko igande arratsaldeak
hautatzen dituzte zoramenezko elurrez
eibarko kaleak zuriz gautzeko
jada ez da aingerurik antzemanen
arauak ahaztuz gero ez dago
negar egiterik fadoen elurpea urtu nahian
agian joan egin zaizu gomuta
igande arratseko arratsera?
joan egin da agian?
baina norantz?
lurrak
atzetik bukatu fuckatu nahi luke
arnasestuka dabilen zeru hau
urte guztiak direla legez kanpoko diotenek
ez bide dakite katuek ere
isatsa bere tokian daukatela
eta hargatik ez dugula inolako tentaziorik
nik
berdintsu luzatzen buztana
eta aspaldi ikasi nuen potrojorran
zapata bat kendu eta oraindik bestea
oinutsik dagoela konturatzeke
zuk
ez zenuen sentitu kantu bat
nota eta guzti sutara botatzeko premia
eta zakurrek ez zizuten usainik hartzen
hilekoaz ez bazeunden
nik
ez nizun irakatsi hegan egiten
ezta inolaz eskatu arrano lumarik
gaiztoa nintzela jakin nuenean
negar malkoz hurbildu nintzaizun zirri asmoz
zuk
ez zenidan inoiz barkatu ar jaio izana
eta elkar maite izaten genuen bakoitzean
izkina batean makurtzen zenuen belauna
insatisfuckzio zuloa hotzez horditu nahian
zeruak
maitasuna nola aldatu den jakingo balu
labanaz ebakiko lituzke zainak
lurrak
gudaren urkaziotik erantzungo lioke
sehaska kanta bailitzan egunsenti grisean
eta itsasoak sua konkistatuko luke plakton beltz lurrinez
larrua jotzean izerdi eta kez inguraturik
maitasun ororen sortzailea
giza-jainkoa
arrosak aspaldian usteldu zirela eta
maitasunak ere kendu egin ditu hegoak
Kupido Omenikek kaletar xume bihurtuz
barre egitearen profezia ezagutu du
ludi osoan maitemindurik dagoen bakarra
aingeru sexugabea da
—Narzisok ere ispilua puskatu du—
liliak nor naizen baleki
fotosintesia egingo zukeen ilargi beltzetan
arimen erresumek antzina antzinatik espero zuten
maitasunak zeldan dirau
biharamunean utzi ninduzun ene etxean eroso
kale hotza irristatzen zen
zure belardi galduan
—elurraren haizeek eraman zintuzten—
krabelin gorriz estali ninduzun
tximeletak birjaio egiten ziren
azken negarrak hustu asmoz
ez zotinik ez aienerik
eta malko gorrien ostean loreak
sinbolo zirela ulertu nuen
—eta sinboloak ahulentzat dira—
sanjose loreek ere lehen eki izpietan
uztartzen jakin zuten
neguaren eta udaberriaren kantu apokaliptikoa
edertasuna maitasuna abestea
gaur egun
heriotz zigorrez ordaintzen da
—ederkeria maitakeria—
etxeorratzek haizea dakarte
masusta lurrinez estalirik ene penaren
zurbila
haizeak erloju orratza dakarkit
igaro urteak zentimetroka zenbatuz
ene bihotz haragian sufrimenduaren
gezia zulatuz
eta odola ez da tonaka zenbatzen den
gorrotoa inoiz izanen
zauri bat beste zauri batez
sendatzen da
baina zenbat saurio eman dizkiozu gaur
ahapeka dabilen ekiari
naizena naizela
ez dut erantzuna jakin nahi
oroimenaren ispilura lerratu ume ametsetan
haur biluziaren gorpu zuri
garbia janen nuke
oroit zaitez
ez nago ziur zein liburutan
irakurri zintudan
baina uste dut ene
autobiografian izan zela
uztazu emeki
gaua bere saskian sar dadin
eramazu
otoitz ilunen mezkitara
erakargarri eginen zaizu begietara
uztazu emeki
bekatu ez direla diotenen artean
aipu bat besterik ez dagoelako
egia gezurtzat duen aipua
uztazu emeki
basoko iratxoa esna dago
emaiozu hankak okertzen dituzun artean
apatrida diozu baina
norberaren barnean usteltzen ari den
bidaiaria besterik ez da
uztazu emeki
presokratikoa deituko diogu
badaki arrainek ere
atzazalak dituztela
badaki zerua urdin dagoenean eta lurra berde
ilargiak irten egin behar duela
badaki zure barnean hazi den arrautza
jurasikoa dela
badaki ez duela negar eginen barre
eginen zukeelako
badaki nor zaren eta nor ez
zein den eta zer ez
uztazu emeki
eta lasterka ihes egizu
iratzarri baino lehen
eta hala ere ez duzu
bihotzetik at utziko
amak jaurti zuen zarenaren gorrotoa
haur bihotz nahi nuke zugana itzuli
begiek salbatu ei zuten behin haurtzaroa
zureak hain gazte izaki gehiegi ikusi nahi izan dute
eki zaharkituaren itzaletan bekainak ero
elurra zeruarekin nahasten ikusi dute
egunak nola belauniko otoitz gauari babes
ez dute ezer sinesten jada gezurra besterik
haur bihotz nahi nizuke poema bat eskatu
lore ederrez jantzia amodio mezu batez agian
ur-errotaren freskuran izkiriatua bestela
baina jada ene bihotzak
heltzaroan somatu du maitasuna gorrotoarekin elkartzen
eta ez du sinesten eta ezin du sinetsi
udazkenean lora litekeen arrosa gorririk dagoenik
maitasun gosez hil den inor abesti bat merezi duen inor
ezin dut sinetsi maitasuna ediren duen inor dagoenik
kristal hautsiek eta fusil hotsen oihartzunek
elurpeko ganbaretatik senide hilen aieneak
bortxatzen dituzten bitartean
gorrotoak maitasunari zerraldo kaxa neurriak
hartzen dizkion artean
ez du inork bere haur bihotza aurkituko
haur bihotz jaioko da amaren amatasun hotzetik
askatasuna oihukatuko duen poetarik oraindik
baina berdin izango da
nork entzungo dio? nork erantzungo dio
fusil arnas baten itolarriari segi?
haur bihotz nahi zintuzket aske
nola ordea gizonak bere oinordekotzat nahi nauen artean
poeta baten hilobian aurkituko gara guzti hau izorratzean
ilargiak ekiari irteteko baimena eskatu beharko dionean
iragana etorkizunarekin jostatuko denean
bihar euria egiten badu
zainak urratuko ditugu
ur tanta fosilizatu batez
posible izanez gero
hamahiru sehaska kanta jarriko ditut
hodei erien magaletan
eta gutxi izanen balitz
ttu eginen diot edozein kaletar burusoili
zortzi amets lehor ur-akatuko dizkiot
gauean zotinka dabilen ludopatari
atsoak bultzatuko ditut irrista daitezen
urez erreko ditut haurtxoen lozorroak
eta esnatzean zerua urdin ikusiko dute
bihar euria egiten badu ere
biluzik irtengo naiz kalera
eta gizakiari eskatuko diot
ez dadila sartu
bihar behintzat
jainkoen bizitzan
zer zor diezaioket
argia eragozten dabilen ludi honi
zer oinak non paratu zorua sugarrez josia
zer biluzik etorria jazki olanez atondua
zer urteen kalenda paperak eman badizkit
guztia
zer zor diezaioket
hemezortzi udaberri bizi dituen metafora honi
zer itsukeriaren mesprezua amoltsu izara lo
zer jipoien kontabilitatean ahaztua
zer neska paper baten amodio frustratua
guztia
zer zor diezaioket
luma tranpatua duen azal hits ortografia honi
zer hizkuntza batu baten hiztegi harroa
zer sistema izenez A estreinakoz agurrean R
zer poesia bekatu barkatu esateke irensteko
guztia
zer zor diezaioket
etorkizunera heltzeko eskupekoa eman didanari
zer plazerez estalia gauen izar arteko ezkila
zer lehen argitan isuri hitz goxo fitsak
zer ahantzi ordainez aitaren musu koskorrak
guztia
zer zor diezaioket
goitik bekatarien kezkak biziagotzen dituenari
zer beldurrez iragaten zenuen zainen gurutzea
zer artzain beltzaren esker ona lojantzi poltsa
zer paradisura deskomekatu zintuen izenen mena
guztia
zer zor diezaioket
haurtzaroa lapurtu didan gizarte honi
| 
