Akabo

Luis Fernandez

Klasera ordua baino lehenago heldu nintzeneko behin, bueltaka nebilela fakultatetik, gela huts batetan sartu nintzen denborapasan. Arbeleko marrazki pornoari begira eseri nintzen hirugarren lerroko mahai batetan eta mahai azpian papertxo bat zegoela antzeman nuen. Espazio bikoitzez euskaraz eta makinaz idatzia alde batetik, ipuin bat zen antza. Irakurtzen hasi orduko pausuak entzun nituen kanpoan; karpetan izkutatu folioa eta klasera abiatu nintzen.

        Orriak zer ote zioen jakin nahian tripak janez, ekonomia orduan piperra egin eta pisuruntz joan nintzen harrapataka. Autobusean papera atera karpetatik eta lehenbizikotz irakurri nuen. Akats eta guzti, aurkitu bezala transkibatzen dut jarraian.

        «Betidanik izan dut ene sentipenen oroimena nire inguruan jira-biraka eta beharbada komunikazio bideetan jarriak ipini ditut ene adiskideen artean». Une hartan gaueko hamabiak baino gehiago baziren. Bapatean ilargi bete baten argiz baliatuz kaleko beste aldean zegoen neska bat ikusi nuen. Lehengo momentuan ezaguna egiten zitzaidan, gehienbat bere pausoen erritmoa eta nolabait beste toki batean berrikusiak nituela ohartu nintzen. Bai, dudarik gabe neska hura Aitziber zen. Duela urte bat ez nuela ikusten, Donostiako Filmen Ihardunaldietan filma bat ikustera joan ginenetik. Irailaren egun euritsua zen, Aitziber, Amayaren laguna zen. Amaya nirekin lanean elkar ibilia nuen bost urtze eta noizean behin, Donostiara joaten nintzenean berarekin egoten nintzen. Amayarekin izan dudan erlazioa profesionala izan da eta behar bada lanean sortzen den «kamaraderia» delako batean oinaritua.

        Aitziberren begiak guztiz harrigarriak ziren, urdin-berdexka berezi batekoak. Itsasoaren margo berbera izan nuen ikusi. Bere izaera guztiz irekia eta laket nuen. Gau hartan «The rare story of an uncommon-artist» filma ikusi genuen Victoria Eugenian. Filma Thomas Balantryk gidatua zen eta antzezle bezala John Kirpatrick, Melissa Ferguson eta Barnie Reynolds agertzen ziren. Filmaren argudiotaz ez naiz luzatuko. Txirrindula lantegi baten lan egiten zuten hiru pertsonai nagusiak, bakoitzak sekzio ezberdinetan. Kasualitatez gizon batek emakume biak ezagutzen ditu eta kasualitatez bietaz maitasuna mindurik suertatzen da. Bi emakumeak ez dira ezagutzen eta abantaila horrekin biekin harremanak mantentzen ditu. Filma ikusita gero akeitaz lagundutako elkarhizketa bat izan genuen biok Maria Cristinako kafetegian.

        Pisuan tronpeta bat liatu, erre, eta berriro irakurri nuen. Fit joan zitzaidan lapurretaren damua, ederra memelokeria!. Akatsak eta sintaxi aldrebes xamarra alde batera utziz (badakit euskaldunberriekin ez garela sartu behar, meritua badaukatela eta guzti hori), horren txarra zen ipuina!. Lerro bakoitza aurrekoa baino aldrebesagoa zen, eta hasierako komatxo arteko esaldia, penagarria benetan. Idazteko trebezia ez zen gure egilearen fuertea edozeinek antzeman dezakeen bezala, eta irudipen aldetik ere  pelikularen protagonisten izenek dena esaten dute. Okerrena, dena dela, amaitzeke zegoela zen, istorio penagarri hark foliotan eta foliotan jarrai zezakeela. Halako desastrerik eman ez zedin, bost lerrotan ipuinarekin akabo egitea erabaki nuen, euskal literaturaren promesa berri bat bi minututan likidatzea. Eta halaxe egin nuen.

        Zinemaren irteeran sentitzen den neke eta gogoezak intraszendentziara eraman zuen elkarrizketa. Zer moduz, esan zidan, azukrearen sobretxoa ddak ddak astinduaz esku perfekto horrekin. Ondo ba, ya ves, hementxe. Eta musutxo lehor batekin agurtu ninduen, nebak emandako bezalako laztan kasto batekin. John Balantryk ez daki (nik bai, ordea) bi kerida simultaneok baino askoz argudio hobea egiten duela filme batetarako bi emakumek elkar ezagutzeak sortzen duen batekin ere ez harremanik izateko ezintasunak.

        Biharamunean, berriro aurrerapenez joanda klasera, aurkitu nuen mahai berean utzi nuen folioa. Hurrengoan egunean ere, tentaldia ezin gaindituz, ordu laurden lehenago azaldu nintzen. Espero bezala, hantxe zegoen erantzuna, mezu labur bat oraingoan.

        Mutil, ez duzu ezer ez ulertu, ez gaituzu ezagutzen neskak.