Moztu zirkuitoak salatariari!

Joseph A. Oldtown

                                        (A no future story by

                                        Joseph A. Oldtown.

                                        Dedicated to Inny 'Black' Newvalley)

Zortzietarako programaturik zegoen arren, iratzargailuaren txirrinak bederatziak laurden gutxiagoetan esnatu ninduen. Hamazazpi dollar soltatu nituen Mackenzy-Bigstar Electronic X30 iratzargailu haren truke, eta kabroiak noiz eta hiru ordu laurden beranduago esnatzen ninduen, hiru ordu laurden beranduago inoren bizitzako goizik inportanteenetariko batetan, Top Secret Affairs Saileko arduradunak «neure bulegoan hamarretan puntu-puntuan» pertsonalki zitatu nindueneko goiz ezin garrantzitsuago hartan.

        Ohe ondoko argitxoa piztu eta trastoaren programa errepasatu nuen, goizaldeko logurak edota gin and tonic-ek eragindako erru posiblearen bila: Ezer ere ez; behar bezala zortziretarako zehazki programaturik. Almohadapean eskua sartu eta P38 enea atera nuen; hatzamar batez tanborra emeki jiratuz, bere baitako sei balatxo blindatuok begien aurretik pasatu zitzaizkidan bata bestearen ostean alaiki korrika, umetxoak bailiran Coney Island-eko norietan pozik baino pozago jolasten. P38 baten mekanika sinpleak, lagun, ez zaitu inoiz eskegita utziko.

        Lehenbiziko danbadak lortu ez bazuen, bigarrenak bai segurutik iratzarri zituela hauzoko nagi loti gizentsu puta guztiok. Mackenzy-Bigstar Electronic X30 po-trosoaren zirkuito inpresuek, logelako lurretik zehar saltoka, hilzoriaren azken txinpartak jaurti zituen. «Heureak egin dik» pentsatu eta, egin-beharrekoa egiteak marrazten duen irifarrea aurpegian, komunerantza abiatu nintzen haginak garbitu eta goizeko lehen mementuan jende dezenteak burutzen dituen gainerako zeregin guztiak burutzerat.

Hamarrak eta hamar igarota zeuden jefazoaren ate sendo elegantea jo nuenean, barrukaldetik «arraioa!» bortitz batek pasatzera gonbidatu ninduelarik. Top Secret Affairs Saileko buruaren ahots zimela zen. «Rider, John Rider fauna?», galdetu zidan tonoa amabilitatearen marraraino jeitsiz. «Bai, jauna», erantzun nion nik, erabat lasaituta; eta jefazoak orduan, bere ohizko tonora bueltatuz: «Ez al zaizu iratzargailu bat erosteko ailegatzen? Ba ez duzu soldata-igoerarik lortuko bileretara behar baino hamar minutu beranduago etortzeari ekiten badiozu!». Mutu geratu nintzen; izerdia kolkotik berantza sentitu nuen; zainetan odola izoztu zitzaidan eta, zihuraski, masailak gorritu ere bai. Nire punturik ahulenean ikututa nengoen: Soldata-igoera beharrezko eta desiratuaren inprobabilitate absolutoaren azalpena; jefazo batek ahozkatutako azalpen definitiboa.

        «Parka, jauna, baina nire Mackenzy-Bigstar Elec...». Ez nuen esaldia bukatu. «Begira, Rider», etendu ninduen sailburuak, «ez niri zure bizitza kontatu: Inoiz ez zara ezertara iritsiko; ni neu despatxo honetan banauzu, beste arrazoi ezin argiago batzuen artean, kadetea nintzenetik eguneraino goizero 8'30etan berton plantaturik egon naizelako duzu. Inongo hutsik egin gabe. Zu, ostera, gradurik gabeko polizontea zaitugu betirako... mendearen amaieran elektronikaz piperrik ere ez dakien hiriko polizonte bakarra. Enfiñ. zer egingo diogu, bada: Horrek zenbait abantaila suposatzen du, jakina, zenbait akats bezala. Ez dakit abantaila ala akatsa den baina, zeure ezaugarri horren pertsonal guztiok direla eta, eskuartean dugun kasurik garrantzitsuena tokatu zaizu loterian: Top secret. Top top secret, hauxe da: Inori tutik ere ez».

Lau ordu eman genituen despatxoan, zigarroak erre eta kafeak hartu, jefea bla-bla-bla mila gauza ulergaitz ahotik txistuka, eta hau kontatzen dizuna, lagun, hau kontatzen dizuna jefearen idazkariaren berna luze eta txuri irlandes liluragarri haietatik begiak kendu ezinik. Lau orduon ondotik ezer ere ez nuela ulertzen aitortu nionean, jefeak errebentatuko zuela pentsatu nuen. Inoiz ez dut tipo bat horren haserre ikusi: Eztarriko zainak loditurik, besoak harat hunarat, oihu soprano eta baritonoak tarteka, begiak jira-biraka. Haserretu egin zen nire jefea benetan ostirik ez nuela ulertzen komentatu nionean. «Aditu, Riden», bota zidan azkenengoz, «aditu behin betirako: Aspaldion bosgarren belaunaldiko konputagailuek putakeriak egiten dizkigute...», hau entzuterakoan nire Mackenzy-Bigstar Electronic X30rekin jazotakoa kontatzeko gogo izugarria izan nuen, baina ez nuen ezpainik mugitu; «...kristolako putakeriak: Banketxeetako kontuak aldrebes urtetzen dira; egazkinik sofistikatuenak, despegatu orduko estrellatzen; poliziaren operazio batek ixiltasun osoa eskatzen badu, auto-patrulletako sirenak topera jartzen dira martxan; zarata sartu beharra badago, ostera, ez dute inondik inora funzionatzen, eta agenteek heurek jo behar dute txilibitua, autoko leihatila zabalduta. Laburtuaz: Desastre bat; desastre borobil bat. Zuk, noski, konputagailuak zoratu egin direla pentsatuko duzu, ez al da?: Zoratu egin dira besterik gabe eta ikusi arte azpitarte... Baina ez, Rider jauna, konputagailuak ez dira berez zoratzen; edo ez denak batera, behintzat. Konputagailu bat erotu daitekeela onartuko bagenu ere, trastoa beti legoke erotuta; esan nahi dut, eguneko 24 orduotan, eta ea unerik kritikoenetan soilik. Ez, Rider, konputagailuak ez dira zoratu: Norbaitek zoratu ditu. Elektronikaz blai eta ondo kokaturik dagoen tiporen bat. Nahaspila honetatik tajada ederra ateratzen duen tipo mesprezagarriren bat, komunista seguruenik, edota psikopata arriskutsua agian. Konputagailuek norbaitengandik jasotzen dute putakeriak burutzeko beharrezkoa duten informazio guzti hori: Gizasalatari bat daukate. Zure lana hiru hitzetan laburtzen da: Moztu zirkuitoak salatariari!».

Entzun banion ere, ez nuen jefearen azken parrafada aditu, beste gauza batetan bait nengoen buruz belarri: Nire eskuturreko erlojua begiratzen. «Beno, konprenituko zenuen, ez da?», itaundu zidan amaiera gisa, eta nik beste galdera batez erantzun: «Zer ordu da zure eskuturreko erlojuan?». «Nola?!?!?», harritu zen jefea, eta nik berriz ere: «Ea zer ordu den zure eskuturreko erlojuan...». Hestututa zirudien «baaa.:. 14'30 PM» ahozkatu ahal izan zuenean. Hurrengo eszena igerri zuela uste dut, baina mendearen amaiera honetan elektronikaz ezer ere ez dakien hiriko polizonte soil honek segundu bakarra behar du bere 38a besapetik ateratzeko, segundu erdi kantatzeari ekiteko prest ipintzeko eta beste azkenengo bat bere kanoia momentuan momentuko delinkuentearen sudur aurrean plantatzeko: bi segundu t'erdi denetara. «Atxilotuta zaude, traidore hori», erran nion, «moztuak dituzu zirkuitoak!».

Eta horrela hertsi nuen konputagailuen erreboltaren kasua. Intuizioak eskeini zidan asuntuaren konponbide argia: Top Secret Affairs Saileko burua zen komisaldegi osoan, hiri osoan probableki, goizero bere lanera puntu-puntuan heltzen zen tipo bakarra; eta, gainera, ez zitzaion eskuturreko erloju elektronikoa atzeratzen: Koinzidentzia gehiegi, benetan.

        Enfiñ, zer esanik ez, dena konfesatu zuen.

The end arriues obstinately