Abuztuaren 23ko bazkalondoan

Xabier Montoia

Arratsalde hura oso beroa zen, bero jasanezin bat. Iñaki eta Kabra, «Stones» tabernan zeuden eserita, garagardoa edaten. Erdi lo, Abuztuko amaieraren arratsalde aspergarri eta sargoritsu hura igarotzen utziz. Abuztua eta beroa gorrotatzen zituzten. Hiria erdi-hutsa geratu zen, haien lagun guztiek kostaldera ihes egin zuten, eta han zeuden beraiek, bakarrik, aspertuak eta sosik gabe. Ez zeukaten deus nahasteko, ezta emakumerik ere. Pott egina zeuden, giradiskatik Lou Reedek, gogogabeki, abesten zuen:

                Vicious

                you hit me with a flower

                you do it every hour

                oh honey, you are so vicious...

        Orduan izan zen bi tipo haiek heldu zirenean. Barrara hurbildu eta garagardo pare bat eskatu zuten. Pozik ziruditen, irrifartsu, erritmoa oinez eramaten, lekuan zegoen jendea, arretaz aztertzen zuten bitartean.

        Denboralditxo baten zutik, barraren aurka egon ta gero, botilak hartu zituzten eta haien ondoan eseritzera joan ziren. Tabakoa atera eta erretzen hasi ziren. Iñakik zigarro bat eskatu zien. Ematerakoan izan zen galdetu zietenean:

        — Oye, sabéis de alguien que quiera costo?

        — Bueno... sí, a lo mejor, qué tal está?

        — Bien, bien está muy bien... si queréis probarlo?

        Hori zen, hain zuzen arratsalde hartan behar zutena. Baietz esan zuten, jakina. Garagardoak ordaindu eta atera ziren. Eguzkia sutan zegoen. Leku paketsu bat bilatu zuten eta han, itzalpean, eseri. Kanutoa egiten ari zirenean Kabrak galdetu zien:

        — Y vosotros de dónde venís?

        — De Jaén, erantzun zieten.

        Agian ez ziratekeen Jaéngoak izango, Sevillakoak edo beste edozein tokikoak baizik, baina beraien azentoa entzun orduko garbi zegoen Andaluziatik etorriak zirela. Egiteaz bukatu zuten eta elkarri pasa zioten. Zenbait zurrupada emanda gero garbi eta garbi ikusi zuten, txokolate hura ona zen, oso ona halajaina. Iñakik eta Kabrak elkar begiratu, inteligentziazko keinua aldatu eta galdetu zieten:

        — Cuánto podéis pasarnos?

        — Hace un cuartokilo?

        — A cuánto?

        — Os parece bien 35 talegos?

        — De acuerdo, ziurhi erantzun zieten.

        — Cuánto, cómo y dónde os lo pasamos?

        — Mira lo que pasa es que nosotros ahora no tenemos la pasta y no la podemos ligar hasta mañana a la tarde...

        — Vale, entonces podemos quedar para mañana por la tarde y...

        Hurrengo arratsalderako geratu ziren. Andaluzak hiri erdiko ostatu batetan zeunden eta negozioa burutzeko tokitzat hartu zuten hura. Beste kanuto bat erre zuten elkarrekin eta norbera bere aldetik joan zen. Haiek, «Stones»era itzuli ziren. Ian Dury ari zen abesten orduan.

        Biharamonean arratsaldeko zazpitan, erabaki zenaren arabera, bazeuden Iñaki eta Kabra, dirua sakelean, «Páramo» ostatuaren atean zai.

        «Páramo» izeneko ostatua, hiriko bi kale nagusiak elkarlotzen diren pasarte estali batetan dago, ostatuaz gain badaude jantzi-denda batzuk, tabako denda bat eta garrantzi txikiagoko beste zenbait denda ere; hura zen gameluak bizi ziren lekua eta baita ere, arratsalde sargoritsu hartan, negozioa egin behar zen lekua. Puntualki azaldu ziren andaluzak.

        — Qué pasa, agurtu zuten.

        — Hola!

        — Habéis traído la pasta?

        Iñakik, bere patrikatik bilete mordo bat atereaz erakutsi zien, aldiberean besteek txokolatearekin gauza bera egiten zuten. Andaluzak dirua zenbatzen hasi ziren, bileteak txikiegiak zirela kexu. Emaro eta kontu osoaz aztertu zuten salgaia; bost plantxa ziren eta esan zietenez berrogeitamar gramo zituen bakoitzak. Usaindu zuten. Dena ondo bide zegoen. Hala eta guztiz ere, ezin zuen orok ederki ateta. Azken adioa emateko zeudenean, ustekabean, hiru tipo agertu ziren, poliziak zirela eta pistola bat erakutsiz, hormaren kontra jarri zituzten laurak. Batek atzetik enkainonatu zituen eta beste biak miatzen hasi ziren. Andaluzei labain automatiko pare bat aurkitu zieten.

        — Para qué queríais estos juguetes, angelitos, galdetu zien polizi batek, ironiatsu.

        — Vosotros os cortais las uñas con esto o lo usais para preparar el bocadillo?, esan zuen besteak.

        — Vaya, vaya, con que de turismo, hots egin zuten andaluzen karnetak ikusterahoan.

        — Sí, es que por Jaén hace un calor de la hostia en Agosto, erantzun zuen altuenak.

        Orduan, polizi batek sekulako ostikada eman zion sabelaren erdi-erdian.

        — Toma, para que no seas tan listo, esan zuen jotzen zuen bitartean.

        Andaluza, min gorriaz oihukatuz, lurretik bihurritzen zen. Iñaki eta Kabra iskanbilazko une haietaz baliatuz, azkar baino azkarrago hasi ziren lasterka. Poliziak ere haien atzetik atera ziren.

        — Alto o disparo!, oihuhatzen zuten horrika.

        Iñaki eta Kabrak ez zuten entzuten, korri eta korri atzera begiratu gabe. Eztandak, pasarte txit estali hartan, trumoi hotsak bezala sonatu zuen. Dendetako kristalak dardar egin zuten eta ostatutik jendea irtetzen hasi zen. Ez ziren gelditu, korrika jarraitu zuten, are bizkorrago. Poliziak haien atzetik disparatzen zihoazen bi taldeen arteko distantzia laburtuz.

        Haiek biak izan ziren heldu ziren lehenak. Ginebra botila eta koka-kola pare bat atera, kubata bat prestatu, kaset bat ipini eta sofa batetan etzanda geratu ziren atseden harturik.

        Txema, Jesus eta Kike beranduxeago iritsi ziren. Eroak bezala sartu zlren gelan, oihuka, pozez zorabiaturik.

        — Kristona, hi, kristona. Egur ederra eman zieguk.

        Txemak pistola bat atera zuen bere jakatik eta mahai gainean utzi zuen. Pistola, pistola detonadora bat, Txemari dirua zor zion jonki batengandik lortu zuen. Benetazkoa zirudien, ederra.

        Kikek ere pistolaren ondoan jarri zuen dirua. Dirua zenbatu zuten eta norberak jarritako partea eskuratu zuen berriro.

        — Pasatu haiz Kike, kriston ostikada eman diok gixajo horri, esan zion Kabrak.

        — Ba, ez dek horrenbesterako izan. Eta zuek zer, baduzue txokolatea? Mahai gainean jarri zituzten platea guztiak.

        — Bueno, egingo diagu kanutotxo bat ospatzeko, ea zer moduzkoa den kaka hau.

        — Ez, egon, lehen pisatuko diagu.

        Balantza bat atera zuten eta plakak gainean ipini zituzten.

        — Putakumeak, engainatu, egurra eman nahi izan zigutek. Honek ehun ta hirurogei ta hamar gramo zeuzkak, hau ez dek laurden bat!

        — Kabroiak.

        — Ostikada potroetan eman behar hioan, gogorrago, hil behar huanl

        Kanuto bat egin, erre eta ginebra botila amaitu zuten.

        — Horiek, ziur ziur Andaluziatik honaino paloak ematen igo direla. Gogoratzen zarete soldaduzkan esaten zenaz? Si no jodes, te joden. Hau gauza bera dek, filosofiatu zuen Kikek edalontzia ustuz.

        Arratsalde hura oso beroa zen, bero jasanezin bat. Iñaki eta Kabra, «Stones» Tabernan zeuden eserita, garagardo bat edaten.

        Erdi lo, Abuztuko amaieraren arratsalde aspergarri eta sargoritsu hura igarotzen utziz. Abuztua eta beroa gorrotatzen zituzten. Giradiskatik Lou Reedek, gogogabeki, abesten zuen.