Felipe Juaristi
Ez nekiela zer egin geratu nintzen
zu joatean
trenbide hotzeko bakardadean,
jota, agian
malkoak hiltzen ziren ene aurpegian
gure gorputzek ez baitakite
distantziaz,
isiltasun borobilez.
Ez nekiela zer esan geratu nintzen
zuk ihes egitean
geltokiko anden latzean,
azken uneak dastatzen, beharbada
tristura astunak itotzen ninduen,
gure ahoek ez dakitelako
agurrez,
ikusi arte hitzez.
Kezkura etsipengarriak inbaditzen hau
ameslari kalera begiratzen dunanean,
eta bakarrik aurkitzen duk hire burua.
hain bakarrik, hire bakardadea uki
dezakenalarik.
Ene maitea, ez iezaien
urra hazaten utz
gau pasarikoen,
ametsek lo egiten duten leku berean
lo egiten duten laztanen.
horitzen ari diren oroitzapenei.
|