—pim pam pom—

Hain da triste la vie de l'artiste (I)

        POTT TROPIKALA duzue, irakurle maiteok (nolabait esateko, noski), kontinenteko huri ederrenetik eta mundu guztirako Pott Banda Naturalak argira dakarren kazeta berezia eta partikularra. Ez izan dudarik: eskutan duzun ale hontan aurreko bost zenbaki dudati eta urdurien esperientzia eta ideiak sartu ditugu, eta hala nahi genuke, dagoen lez betirako geratzea, orain arte falta izan zaigun lasaitasun eta iraunkortasun batekin.

        Egia da, lehen aletik bertatik azaldu genuenez, legioan bezala dihardugula, inori izenik edota aurre deklarazio ideologikorik eskatu gabe; orain ere aski zaigu galbahe literarioa edonor hartzeko adiskide, eta idazleen joera linguistikoa apur bat begiratzen badugu ere, horrek ez digu gehiegi ardura, ez baikara, askok desio luketen bezala, euskaltzaindia punk bat. Eta ez gara, sarritan leporatu diguten arren, talde arraro bat, joera eta irizpide marjinalak defendatzeko jaio dena, eta izatekotan ezer, munduko beste edozein lekutan edozein pertsonak lan literarioa aurrera ateratzeko egingo lukeena eginez ari den talde bat gara. Behin eta betirako diogu: kazeta hau literaturgintza normalaren dinamikan dago. Eta berau marjinala eta anormala bada Pello Kirtenen baratzan ez da inola ere gure kulpa, edo gure errua, horixe bakarrik falta litzateke, ez jaunak, baratza da anormala eta ez gu.

        Euskadi Ofizialarekiko disidentzia gogorrean arkitzen gara. Eta aspaldi honetan inork ez badu ere bere burua ofizialtzat hartzen oraindik ba daude —hala pentsatzen dugu, behintzat— dozenaka gauza bereizgarri gu eta gure bidaiakideren artean (bidaiakide espazioan eta denboran, eta seguru asko horretan bakarrik). Azken finean, holako edo halako definizioak ez gaitu kezkatzen. Horrek ez dio ardura. Arrazoiak eta gogoak haruntzago —edo honuntzago— daude, ez du merezi hizkimizkitan sartzea, "gu gara anti-ofizial bakar edo hoberenak" esaten ibiltzea. Disidentzian bai, baina lasai, lasai, motellak.

        Orain arteko izpirituari eutsiz, beraz, pauso bat ematea erabaki dugu. Esate baterako: bi mila aletara altxa dugu argital-zenbakia, eta formatoa ere aldatu egin dugu.

        Baina ez hori bakarrik: ugaldu egin dugu materialea eta ehun foliotik gora sartu izan dira eskutan daukazuen honetan bertan. Eta betiatalak erabiltzea ere komenigarria iruditu zaigu, eta gauzak hola, hurrengotan ere errepetitu egingo da lehenengo honetako banaketa eta antolaketa; atal berau —sarrera gisara izkribatua— aurkituko duzue bigarrenaren lehen orrialdean. Eta berdin beste guztiekin. Hemendik aurrera, baitaere, lan gehientsuenak izenpetuak joango dira, eta sasizenak urritu egingo, arrautza gorringo. Jonas berrogei egunez egon zen balearen baitan, eta berrogei egunez aritu zen uholde unibertsala: epe berdina hartu nahi genuke guk ere ale batetik bestera.

        Beti egongo da, orrialde hauetan zehar, lan monografiko bat, gutxienez bat, eta gaur PRAGA eta Pragako idazle eta giroari buruz bezala, bigarrenean pinturaz luzatuko gara. Ez pentsa exaustiboak izan nahi dugunik, ez da hori. Sakontasun pittina bilatzen dugu, besterik ez. Ezinezkoa litzateke amateur batzuentzat —hots, egun guztia hortarako ez dugunontzat— Kafkaren gainean idatzi diren pilaka liburuen zerrenda ematea, eta holako uretan sartzea, baina ez Urzidil-ek hartan idatzi zuen lana aurkitzea eta itzultzea. Edo Jose Borja bezalako gizon batek Pragaz izkriba dezan lortzea, alemaneraz idatziriko kulturaz ere duen jakituria zuenganatzeko.

        Horretaz gain Galipottkritiken deitu atala ere puntualki ailegatuko zaizue, eta euskaraz zein erdaraz eginiko liburuen eta beste artegintzen kritikak azalduko dira hor.

        Paper Zaharrak (eta honekin batera "Kontu zaharrak" atalkidea baita ere) deitu orrialdean inoiz kaleratu gabeko testu zaharrak aterako ditugu, Miguel Sanchez Ostiz-en biblioteka profeituz horretarako. Ale honetan ateratzen dugun endecha hori miresgarria iruditu zaigu, eta hor doa avanti poxpollo, ia hiru mendez itxadon dion euskaralogoaren bila.

        Gurea bezalako errebistetan tentazio gorria izaten da metaliteratura egitea, hori da, literaturaz literarioki idaztea behin eta berriro, narzisismo handian, ez kreaziorik eta ez beste arloekiko ahaleginik egin gabe. Horregatik poema eta ipui mordo bat ekarri ditugu orrialde hauetara, hori alde batetik, eta orain arte sekulan ikuitu gabeko arlotan ere sartu dugu muturra, ikus bestela Astrid Proll-en arazoaz dakargun erreportaia, zein bizi (nolabait esateko, noski) garen egoeran lepo egokia deritzaigun. Bueno, honekin bukatzeko eta errepaso hau oso aspergarria ez egitearren, gutunen kontua aipatuko dut; bai ladys, ale bakoitzean gutun pila bat argitaratu nahi genituzke (oraingoan bezala baino gehio) epistola oso bide aberatsa baita, eta normalki irakurterreza gertatzen baitzaio jendeari (zenbat jendek goizero egunkaria zabaltzerakoan, ez ote du gutunen sekzioa bilatzen?) Itzulpenak, euskalki guztietan idatziriko lanak asko zaindu nahi izan dugun alde grafikoa, palmerak, marakak, urkatuak eta kolakao, hara hor Pott Banda Naturalaren izenean. Espresionismotik Tropikaltasunara, biba Pott Banda Naturala.

        HAPPYPOTT izenez, hau ere esan beharra dago hemendixe, bandak Mahomaren kontseiluari segitu nahi dio, badakizue, mendia ez badator, goazen gu bere bila; goazen gu jendearen bila tropikala saltzeko. Funtsean HAPPYPOTT delako hori mintzaldi bat izanen da, eta gauzak okertzen ez badira, Bilbaon, Bergaran Donostian eta Iruinean eskainiko ditugu, eta —hemen zeok koska— entzule izan nahi duen guztiak gure errebistaren ale bat erosi beharko du sarreran (zer erremedio), hori ez balu egingo putakalean geldituz. Errebista argitaratu eta segituan egingo dira, ostirale edo larunbatetan.

        Lehen hitzaldia AMODIOAZ izango da, "amodioa faxista da" lemapean, eta edonor etor daiteke baldin eta enamoraturik ez ba dago (enamoratuak, mesedez, ez azaldu handik, ez genuke-eta probokazio horri biolentki erantzun nahi).

        Abisatu zaizue, alde hortatik egon lasai.

        Oharra: orain arte izan dugun problemarik handiena kita nahi genuke Happypott hoien bitartez, banaketa, maitias, ez dakizue nolako problema den guretzat. Ez dago zirkuitorik, ofizialetatik (komertzialetatik) kanpo, eta gu, marjinalak ez izan arren, hizkuntza marjinal batetan ari izaten gara aritu eta hori pagatu egiten da. Egizue kontu: mila ale (azkenekoarenak, kasu) larogei mila peztatik gora kostatzen zaigu, larogei pezta aleko. Salmentan ehun peztan jartzen dugularik (eta ohizko "oso galestia da" asesinagarriak entzun ondoren) liburudenden eta banatzailen eskutan geratzen gara. Bide normaletik joanda, bi pauso hoik aleko 40 pezta kostatzen dira, eta ehun peztan saldutakoa ehun eta hogei pagatu beharra daukagu. Gure iraupena beraz, aipatu jendearen borondate onak bakarrik salba zezakeen. Eta horrekin akabo. Bi mila ale eta Happypott (dendak utzi gabe, noski). Eta ikusiko da. Orain gogoratzen naiz nola, bigarren alean edo, borondatezko saltzaileak eskatzen genituen zabalkunderako, horretarako kondizione bakar bat eskatuz, guapoak izatea. Ez genuen, ez dugu, karta bat ere jaso. Horrekin erakutsia gelditzen da aspaldidanik sumatzen genuena, den denok, txukali guztiak, oso motzak eta itsusiak zaretela, joder, zein itsusiak zareten, nazka ematen du ia.