Miquel Marti i Pol

euskaratzailea: Joseba Sarrionandia

Parlo del crit unanime...

Odolaren oihu sakonaz mintzo naiz

eta aurreritzi ilunek

naute galerazten.

"Behiala..." esaten dute

eta mendetan naiz zaharra.

Zer ildo hautseztatuan

apaintzen dituzue hitzak?

Lagunak: aska ditzagun itsauntziak

hain beste hede hutsaletik.

Ibai handiak daude gure haiduru.

Heu estimat la patria com s'estima..

Aberria maitatu duzue izatea ematen zizuen

andere zaharra maitatzen den bezala;

Aberria, harroa dena eta mendiak dituena

eta itsaso bat, amoltsuki seaskatzeko.

Hain zuzen, bere errai bizietan hazten

zinduzten populua maitatu duzue;

historia puskarik gabeko populu zaharra

gaitzeritziz beteriko giroan dena.

Eta kentzen zenituzten itzalak eta hazten zineten

amodioaren fruitu garratza eskuetan hartu arte

eta beste gizasemeetan loratu zineten.

Eta une honetan, hilzori geldo batek

laudatu du zuen haragi hutsala eta

baretasunean hil zarete, espektakulorik gabe.

Oh zuek! Hainbeste pertsonaia!

Nor eginen du otoitz zuen hilobien gainean?

Nork eramanen dizue lehen lorerik udan?

Nork erestuko zaitue doinu erromantikoz?

Munduko errautsa zarete eta joritu egiten duzue

bizitza hilobitiko zuen kexuaz.

Herregatik onartu zaitue lur amoltsuak

maitateak lehen gaua onartzen duen bezala,

eta ez da bereizten besarkada sakonean

zer den lurra eta zer zuek, hilak, zuek guziok.

Si parlo dels teus ulls...

Zure begietaz mintzo banaiz oroitzen ditut

mihimenezko aulkitxoak eta uso sartaldea.

Zure begiak, ilunbetan oihua bezain sakonak.

Zure ezpainetaz mintzo banaiz oroitzen ditut

leize sakonak eta erritmo nagiak.

Zure ezpainak, gaua bezain hurbilak.

Zure adatsaz mintzo banaiz oroitzen ditut

hondartza ezezagunak eta eliza gelditasuna.

Zure adatsa, haizearen aparra.

Zure eskuetaz mintzo banaiz oroitzen ditut

mertxika lehunak eta arropa zaharraren usaina.

Zure eskuak, hasperena bezain arinak.

Zure gorputzaz mintzo banaiz

maitatu dudan zure gorputzaz,

ez dut ene abotsa baino oroitzen,

eta orduan zikoikeriz hersten ditut begiak

eta, enetzat bakarrik, diot argia bezain beroa

isiltasuna bezain betea den

zure gorputzean zehar jarraitu

ditudan bideen sekretua.

Porto la tarda...

Besoa ebatu eta daramat arratsaldea

andere maitatua ebatzen den bezala,

nigandik ustekabeko bizi arnasesturekin

sortu den arratsalde gaztea.

Besoa ebatu eta daramat arratsaldea

eta neu ere arratsalde barruan galdua

argiaren eta bideen mendean

oroimina ametsen urre adiskideaz urreztaturik.

Eta baretasun zabalean erideiten zaitut, maitea,

hegazi galduak atseden hartzeko abarra

erideiten duen bezala, udaberri ezezagunez

helduriko bere abestiak loratuaz.

Eta are gehiago eridenen zaitut, espiritua

zugatik gauzen gainean abaildu dadin arte,

andere eder bat iturrian edateko makurtzen

den bezala, eta bere burua han behatzen.

Orduan eroriko da gaua eta pentsamenduak

zu edukitzearen alaitasaunaz irabazirik

argitasun abesti bat erritmatuko du

susmoz beteriko itzalen barruan.