Kimuaren zotiña

Etxezarreta'tar Iñaki

Egun sentiaren

oiñetan,

gabaren ametsak

oiñazetan,

naramate

kezketan.

Ene begiak,

maite miñak

jantzirik,

neukaten

sumiñik.

Norentzat ote,

iñun arki

badezate,

biotza xurgatzeke,

arki maite,

zure pake?

Urratsaren kezka

zioan gaiñezka,

zuaz galdezka

iñun arki

ez-ta.

Bidearen egalean

zeuden babesean,

bidaztieri begira

aietaz kupira...!

Ene altxor zotiña

zurekin bat

egin nairik,

nere ilun-aldian

urgazle

ziñudalarik.

Zuri begira

ilun-bidean,

zure asmo ixillak

gogoeman naiean.

Nagon mintzul,

irriparrez ideki arte,

nagon maitale

biotza lertu arte.

Eguzkiaren

laztanak,

gabaren

naigabeak,

iñolarean

amodio gabeak.

Bainan, biotz...

zer duzu ilotz...

noren ikarak,

zaitu ehortz?

Geiago eziñean

esnaturik bat-batean,

lo-luzaroan

murgildurik bai zegoan:

—Barnean dut

argi-xintaren

besarkada,

ene muñean

gau-izarñoaren

zirrada.

Bainan bildur,

kezkati,

nere arnasa

estutuki...

Jeiki nintzan

ixurtzeko,

begiak argitu

malkozteko...

Negu luzaroan

izotz-zangoan,

argi oparoa

urrun zegoan.

Amets zirudidan...

baiñan egia;

odol-arangelan

senidearen aurpegia!

Geiago ezin ta

malkoeri eman nien,

udaberri-biotzean

naukazu txundituta!

Ez egon naigabez

ez iñoiz beldurrez,

zabal begi-ninia

ikus itxaropen

eguzkia...!

Zuri begira

goaz

udaberrira,

Negu ikara

zoaz

illuntegira.

Lardare laztanok

ekaitzak zigorturik,

dardaraz zaudetenok,

poztu au ikusirik.

ITXAROPEN

ITXAROPEN,

ZERGATIK,

GUREARTETIK

ZERA IZKUTATZEN?