Aizea, ura ta lotsea

Igotz

Iru adiskide min

munduan ei ziran,

aizea, ura ta lotsa;

izpiño bi lez beti

alkarraz ebiltzan.

Arrats batez, alan be,

—noiz, zelan, nok jakin?

aizea ta ura biak

lagun barik zelaian

ziran alkarrekin.

Aizeak ots: —«Nun dogu

adiskide lotsa?»

—«Ez dakit nun dan».

—«Guazen bere billa.

Ete aren otsa...?»

Aizeak zoli-zoli

Oiz tontor garaia

ta trokak dauz araka;

ura, ibar zokoz zoko

luzaro da saia.

Adur gaiztoz egiñik

len-ekiñaldia,

aizeak urari ben:

— «Ezer bai?» —«Ez, ba, maite».

—«Ikus daigun goia».

Aizeak ba-eban goi

naikoa istillurik;

ura be andik dabil,

laiño mee ta odei illun,

ete dan aztarnik.

Atzenez, nekatuta,

urak aizeari:

—Ai!, aurkitu al dozu

gure laguna?» —«Ez dot

ezer be nabari».

—«Garbai bizitan, kutun,

daukagu biotza...

Baiña aren atz-izpirik

ez daurkigun ezkero,

alperrik gabiltza...»

Lotsa gal ezkero,

geigo nok idoro?