Asperenka

Artano

Negar-purpilla dixurt

au gogoratzean...

Egun illun, beltzizkak,

bela anker antzean,

ostu zidan, amatxo,

zure arnas txuria,

ots, nere bizia.

Oraindik gogoan dut arrats otz, ixilla.

Beti lez joan nintzaizun laztan gozo billa.

Gela orizkan sartzean, arnas ots illuna...

—«Ama, nesan, zer duzu? Nai ene pa biguna?»

Irri-lore maxkala

ezpaiñetan garatuz,

bularreratu zenun

zure semetxo au.

Xuri-xuri nekusan

zure aurpegia:

gandu illunan nahasi

igeri begiak...

Izerdi orian blai-blai; eriotz zirrara...

Lotu nintzaizun bortitz: «Ama, egin parra...!»

Muxinka iardun nintzan; etziñan lengoa.

Ixil, mintzul, arnaska... Ene ama gaixoa!

—«Semetxo —esan zenidan

indar ondarrak bilduaz—,

banoakizu urrun, zerura...

Ai... ezin, dut!        Bai... ura, ura...!»

Zure begiak arritu ziran

geldiro neri begira...

-«Ama! (Zu ixil... ) Amaaaa...!

Lotu nazazu, urratsak gertu dira...»

Garraxika kendu ninduten zure albotik.

Zuri aldarrika iardun nintzan; zu ixillik.

Enekin nik orduan zer zan eriotza.

Barka orain, ume nintzan... Oiñazez dut biotza!