Amaren biotza

Irigoien'dar Roman

            I

Arpegi zurbill, begiak itzal,

arnas artu eziñean,

bere seaskan aurtxo txiki bat

ill-zorian arkitzen zan,

ta belauniko ama gaixoa

aurraren aldamenean

alegin danak alper-alperrik

zirala ikusi zunean,

etsipena artu ta osakaiak

utzirik bazter batean,

beldur ta otoitz ta negar-zotin,

kupidagarri benetan.

            II

Amak aurraren arpegia artu

ta maitasun guztiakin

ipiñi zitun ezpañak bere

kuttunaren ezpañekin;

ta —zori-txarra!—- azken-arnasa

jaso zun laztan arrekin.

Bere bizia baiño maitego

zunaren eriotzakin

oiu bizi bat entzun zan gelan,

gero ixiltasuna egin,

ta seaskara, ez altxatzeko,

jausi ziran alkarrekin.

            III

Zer gertatu zan ikasi nairik,

sendagilleak labana

eskuratzen du eta irikitzen

ama illaren gorputz dana.

Ontan, begiak zabal-zabalik

sinist'ezin zekusana

biotza artzera... ta biotzik ez...

(Nola ta nork eramana...?

Nunbait, amaren biotzak oar

kuttuntxoaren azkena,

eta arnas ura jaso bearrez

arnas-atzetik joana...)