Musika eta negarrezko garaiak ziren

Joakin Balentzia

      Musika eta negarrezko garaiak ziren

katu bat zelatan bezala.

Itxadotezko urteak ziren

emakumeak ez direnekotan erraz eskaintzen,

pinuak amorratzen haizez hutsak direlako

sustraiak finkatzeko.

      Haurren begiak jadanik ez ziren hain errugabeak

batzuk sinetsi erazi gaituen moduan.

Suntsidura orokorra erabat zigorgabetasunez iragartzen zuten,

geroxeago iragarpen pornografikoak

likiskeriarik haundiena estaltzen zuen bitartean.

      Eurizko ilunabarrak ziren

oinek aurkitu zituztenekotan beren jabeak

bidetako lengoaia mutuan.

      Kristala konkaboek zozokeri dominatzailea

fidelki erakusten zuten;

itxadoten eserita egotea zela eta,

denborak bizia errukigabeki irensten zuen bitartean.

      Miseriaren lagunek itzalei agur egiten zieten maitekiro,

txoriek disimulatu nahi zutenekotan

bere aintzinako jatorria.

      Oso gutxik aitortu nahi zuten zeru gorri bat zen,

gau hurbilak barbareriaren bukaera markatzen duenekotan

eta hala ere nahitaez hilko direnen dantza

eta parranda ez dira gelditzen.

      Aurpegi anonimoek seinalatzen zituzten oso helburu zehatzak,

aspaldidanik zaldi harrapaladek bisitaturiko tokiak.

      Zelai zabalak ziren jendetzen batzarrerentzako asmatuak,

arratoiak sakailaturik eta izurria

oroitzapen huts bat denekotan bakarrik.

      Buruek aurkitzen dute babesleku bat

berezko pentsamenduarentzako bakardade bitxian.

      Kantu latz, lasai eta mehatxagarrirentzako ziren garaiak,

hesturiko sorbaldak bezala dominatzen gaituen zoriontasuna

jasateko prest.