Tere Irastorza

Jakin behar huke

egunean bitan behintzat

hiltzen naizela.

:

haizea,

ilargiari eskegirik,

nere leiho eta gau bakarretatik sartzen

ez denean

eta hik

nere gorputza askatzen,

biharra urrats giharretan itsasten zaigunean,

amaitu gabeko arratsetan,

behintzat;

gero,

gainera,

hire izerdi garrak

nire hotzetan gorderik...

klisketan itzaltzean;

eta atzoko zaporezko

musu zilipurdikariak

iratzar aurreko

despertadorearen tinbre trumoizkoa

belarrietan trankatzean

ere bai,

batzutan.

Haizea eta txoria

herritik,

oxala ni zugandik;

oxala haize orraziak

banekar zure ilen espaloietatik;

oxala ilargi erreinua

balebil, zure, nere begi

puntetan;

oxala,

maitea.

Zure bakartatea nire ondoan eseririk

sentitzean,

oroimen,

formula majikoz

gure bakartateak jostean,

denboraren zirrietatik, zerra hortzak,

zeharkatuko ez balira,

gure musuak

infinitoaren katebegi

balira,

gugan.

Bular estuak hozkatzeko

txakurrak;

eta sokak

oin uhinak lotzeko.

ezpain barruan txingurriz mihia lotzeko

zigarroa

eta mundua

begiak kristalezko orratz izozteko.

baina gizonik ez,

metrailaz

sabela

sarkofagotzeko.