Musde Pitzi

Lecumberri

Etchetto batean, bizi ziren lagun

Andre Ttipiana eta Musde Pitzi

Elgarrekin beti, gaba eta egun

Iragaiten ziuzten, elgar ezin utzi.

Andre Ttipiena alargun gazterik

Bera zen lurrean ahiderik gabe

Bere baitatua, biotza ilhunik

Dohakabea zen, dena haren jabe.

Musde Pitzi berritz, ttikitik hazia

Gatu churi eder berenaz maltzurra

Ttipianak berak lagun berezia

Hunen biziaren lekuko bakarra.

Pitziri ziozkan gaichoak ichurtzen

Barnean zituen maitasun ondarrak

Hunekin ere bai gogoan arintzen

Ardura aipatuz bere dolumiñak.

Pitzi-ren burua eskutan hartua

Ttipiana behin jostetan ari zen

Fereka, muchuka, altzoan gatua

Ahantz aphur on bat holachet jiten zen.

Pitzik ere nahiz ferekak ordaindu

Nagusi maitea nahiz lausengatu

Bere aztaparrez burua zion bildu

Bainan arpegia zuen zarrapatu.

Arpegi eztia larrutua nola

Ttipiana etzen, ez da harritzeko,

Batere doatsu. Pitzik zuen hola

Sarraskatu bere ustez laudatzeko.

Gertakari hunen erakaspena da

Maltzurren, zozoen elhe ferekeri

Ihes egin beti, ahal balin bada

Horrela baztertuz hainitz istripuri.