Mutiko zakilixuta

Restif de la Bretonne

euskaratzailea:
Mikel Lasa

        Reims inguruko herrixka batetan jaioa naiz eta Kupidontxo deitzen didate. Txikitandik gogozko izan ditut neska politak. Batez ere oin eta oinetako politek kilikatzen ninduten, Luis XIV. Dauphin Nagusia eta Thevenard, Operako aktorearen modura.

        Estreina zuterazi zidana baserritar neskato polit bat izan zen, hark bere eskuak nire izter gorrietan ezartzean lorian senditzen bait nintzen. Barrabiltxoak ferekatzen zizkidan eta, zut gogortu zitzaidala sumatzean, ahoa muxukatzen zidan birjina baten prestutasunaz, zuhurra bezain suharra bait zen.

        Oinetako politekiko nire gustoa zela medio zirriak egin nizkion lehenengo neskatoa, nire arreba gazteagoetako zaharrena izan zen, Genobebatxo zeritzana. Zortzi arreba nituen, bost zaharragoak sabelkideak, eta hiru gazteagoak. Haietatik bigarrena ezin politagoa zen, gero ikusiko denez. Laugarrenak larrosatxoko ileak hain zituen leunak ze ukitze hutsak ere gusto ematen zuen. Besteak itsusiak ziren. Nire arreba gazteenak hirurak ziren zirikatzaileak. Ba, gure amak Genobebatxo zuen begikoen, polita bezain atsegabeena, eta Parisera egin zuen itzuli batetan zapatatxo finak ekarri zizkion. Probatzen ikusi eta zut gogortu, dena bat izan zen. Biharamun igandean, Genobebatxok kotoizko bere galtzerdi zuri eta berriak jantzi zituen, bularra tenkatzen zion kortseta, eta bere ipurdi irten likitsaz, hain gaztea izan arren, gure aita berari ere gogortu egin zitzaion nonbait, zeren eta alaba kanpora bidaltzeko esan bait zion amari (ni ohe azpian izkutaturik nengoen, nire arrebatxoaren zapatatxoak eta galtzerdiak hobekiago ikustearren...) Nire arreba atera bezain pronto, aitak ama ni azpian nengoeneko ohearen gainera itzulipurdikatu zuen eta bertan inarrosi zuen, esanez:

        —Zure alaba kutunarekin argi ibili! Ez dakar tenperamendu makala, halafede!... Izan ere badu norengandik izana, ni neu larrujole txarra ez bait naiz!

        Genobebatxo entzuten eta ikusten ari zela ohartu nintzen... Nire aitak arrazoi zuen. Nire arrebatxo polita luzaro gabe bere konfesoreak desbirgatu zuen eta segidan mundu guztiarekin larrua jo zuen. Horiek gorabehera, gaur egun zuhurragoa da.

        Bazkalondoan, Genobebatxo jardinera irten zen, eta hantxe nengoen ni bakar-bakarrik. Begira jarri eta gogortu, dena bat izan zen. Hurbildu nintzaion eta, hitzik ere esan gabe, gerritik heldu eta eskua sartzen hasi nintzaion oina, izter eta paregabeko bere alutxo bilorgean. Orduan, lau hanketan ipini erazi nuen, hots, esku eta belaunen gainean, eta txakurren antzera, hasperenka eta indar guztiz sakatuz sartu egin nahi izan nion, txakurrek egiten duten modura, eta bere iztaiak nire bi eskuez bortizki atxekiz.

        A zer nola eraikitzen nion atzekaldea, bere alutxoa ipurdiko zuloa bezain gertu edukitzeraino eraikitzen nionez! Heldu nion ba eta baita ipini ere zakila ezpain artean, esanez:

        —Haik, haik ipurdia, sartzera nian eta!

        Baina bistan da horrelako alutxo batek ezin onar zezakeela artean txapela eranzteko gauza ez zen zipotza (alutzar baten beharra izan nonbait, denbora luze baino lehen ukango nuen bezala). Zirritoaren ezpainak doi ireki besterik ezin izan nuen. Ezin isuri ordea: heldugabea izaki... Ezin sarturik, nire ereduen antzera, alutxo gazteari mihazka hasi nintzaion... Azkure atsegina sentitzen zuen nonbait, zeren ez bait zen jokuaz aspertzen, eta eman ere hamaika muxu eman zidan zutitu nintzenean. Hotsegiten ari ziren eta korrika aldegin nuen.

        Titi koskorrik ez zuenez, biharamunetik punta postizuak ipini zituen, seguru asko bere ama eta ahizpei famatzen aditu zielako. Bai nik igerri ere: oinetakoak jantzi erazi eta bere ohe gainean eroso ezarri nuelarik ahaleginetan ibili nintzen ordu pare batez. Benetan uste dut iritsi zela, zeren nire alu-mihazketak burua galtzeraino irabiarazten bait zuen...

        Handik egun bira, Parisera bidali zuten, eta han, nire aitaren horoskopoa egiaztatu egin zuen.