—Itz-Neurtuz—

Bikoitza

Erkiaga, Eusebio

I.— Izu

Arrabete lur, Jauna,

aski dugu azken,

gure autsak biltzeko

eriotz-ondoren;

alaz ere ba dugu

sumiñik guk emen

begirakune zital

ta deadar ozen.

Ilarrieta baten

izan berri nauzu

obi edegi, leze

ao ilunbezu;

zerraldo zena,

puxka besterik ez duzu...

Ezur banakak an, or,

txoil, its, mamin-ustu.

Euli makal zikiñak

sar-urtenka egan;

amio-usain murritz

barnean ormetan;

kiratsik, alabaiñan

ez guk sudurretan...

Utsaren kide itzultzen

bait-gara benetan!

II.— Itxaro

Eder, mendian, uda-miñean

pagoak duen itzala;

amaika bidar nik ames egin

erio-gaindi nintzala,

erio-gaindi nintzala.

Ilerri artaz kanpora eta

bestelakora jo nuan

erioz aitzi Bizi-lturria

etxe isil baten zegoan,

etxe isil baten zegoan.

Inguru zuriz mai bat apala,

orra Maitea-k su-labe;

kutxa tiupian... ikus ez ikus

Bizitzaren Jaun ta Jabe,

Bizitzaren Jaun ta Jabe.

Begiok lauso, makurtu nitun

belaun gogorrok lurrera,

ta arako uste laudardukorra

uxatu nuen atzera,

uxatu nuen atzera.

Eta baita asi ere, Jaunari

barka eskeka orduan...

erio-gaindi Ark baitu nitzat

jarlekutxo bat zeruan,

jarlekutxo bat zeruan.