—Itz Neurtuz—

Goiztar-mitxeleta

Arratetiko-bat

Martiko aixe epel batek

atara ninduen;

Mitxeleta polita

Otola'n ortuan.

Damaskiño-gintzako

urre gorrixa

bezin ederra nere

eguen orixa.

Eta zeru urdiñian,

baneban zeiñ poztu,

nebalakuan Uda-

barrixa aurreratu.

Zoriontzu nintzan ba

euzki eta loren,

Negu luzeko edurrak

ta otzen ondoren.

Baña Urteko erlojuan

goiz zan, ay!, goizegi;

ta, a, beingo aixe epela

engañu bat neri.

Gorri ba ondik lurra,

zan orbel ta ez lora;

biaramonetik berriz

egualdi gogorra.

T'agur nere soñeko,

t'agur nere urriak;

agur nituan ames

maitetsugarriak.

Beriala txingorrak,

ninduen apurtu,

eta lur loixan kontra

trapu zar biurtu.

Goizegi ai! aurkitzia

norberan ederra,

mundu gaiztua dala

sarritan okerra!

Gizon ameslarixok

bardiña gabiz gu;

batera goizegi

ta bestera berandu.

Goiz, esperantza onen

aindu ederrentzat;

lelu, len Mundua zan

gazte zintzuentzat.