Haurra izan nintzen,

haurra;

baina begietan,

belarrietan,

erraietan

ditut irakiten,

oroimenaren hotsetan,

egun gorri haiek.

Abioi zaharren abiada geldia,

bonben burrunbada,

tiroen dunbada,

balen txistua,

sirena hots izugarria,

jendearen arrapalada,

arnasots estua,

larriaren larria,

zaurien min lakarra,

heriotzazko negarra,

ezinaren ezina...,

gorroto lehertuaren

gerrate amorratuaren

adur zikina!

Haurra izan nintzen,

haurra,

baina begietan,

belarrietan,

erraietan

ditut irakiten,

oroimenaren hotsetan,

egun gorri haiek.

Aita kartzelan,

Segovian,

Cuellarko gaztelu zaharraren

itzal hotzaren

itxaropen hertsian;

bizi-alargun ama,

hara ta hona

laguntza eske behin eta berriz

fusilamenduen dardara larriz.

Ni

ezbeharraren

sareetan

nintzen erori,

ta maisuaren

hatzaparpetan

«En pie, flecha de España,

Falange victoriosa...»

nuen ikasi,

ta irabazleen

haundikeriazko harrokeria eroan,

galtzaileen

isiltasunezko beldur itoan,

ekinaren

okerraren

leloan

(«Tú no te llamas Mikel,

tú te llamas Miguel».

«¡Oye, tú, aldeano,

habla en cristiano!».

«Calvo Sotelo,

Onésimo Redondo,

José Antonio Primo de Rivera,

Franco, Franco, Franco...,

¡Arriba España! »)

ez nintzena izaten

irakatsi zidaten.

Haurra izan nintzen,

haurra,

baina begietan,

belarrietan,

erraietan

ditut irakiten,

oroimenaren hotsetan,

egun gorri haiek,

bihotzaren pozetan

ezereztu nahiez

ahazturaren hautsetan.