GALDERAK GAUPEAN

 

   Arratsak osatu du bere nekea

egunaren hondarrean,

halan ere nik kunplitu dut gogartea

pausuen gurpilean...

 

Izan hala ez izan das sein ezposiblearen eremuan,

zoriontsua ez izan zorion berriaren ritmoan,

zentzunak ixildu

ta deusa ametitu

orduen gurpil honetan...

 

Amiltegiaren ertzari

itsasia dagoen arte iharra iduri,

galdera alferrezkoak hatzazalez heltzen niri,

heltzen bai triste ta urduri

eremu honen nahigabe luzean...

 

Ah, eremuan galderak

nola basoiloaren ohiuak

hilargi hotzaren distira ebakian.

 

Gaupearen doluan

pinu mordo mikatzak,

haritz zauri berdoxtak —arte ihar moreak—,

desesperaziozko galderak...

 

Lurra, lurra, lurra

ta lurraren hautsa ta luzea...,

arbolak, arbolak, arbolak

ta arbolek duten aspaldiko legea.

 

Galderak, galderak gaupean

idiaren zangoa bezala

                                   soroaren ohean.

Nire zalantzak zutik daude

                                   adarrak antzean,

nire bideko lagunak zer dira

beldurti hala konkistatzaileak,

geldo hala harroak,

nekazari etsi hala utopizaleak?

 

Monotoniaren hautsak

gizonak erreboltatu ditu,

baita abereak, piztiak, beste guztiak,

hemen ez da obedientziarik,

denak kausitu dira

deskontent, gerlari,

matxino ta erreboltari,

gure erreboltaren harriak

ez du stop eginen

zigorraren saretan ezik,

baina abere hau ez da

egoteko ixil loturik,

katerik frango baitu hautsirik.

 

Sasitik irten den beleak

kroa zikin bat bota dit,

bele nazkagarri, alena!,

nire kateen barre dagiena...

 

Lurrak eta galderak

hauts erreboltatuaren erantzunetan,

gure galderak eskulturak bezain

                            handi, altu, gardenak...!

 

1973