HARRIAREN POEMA

 

   Harria nire arnasa da,

Euskal Herriaren arnasa da, haren eskultura da.

Harria zein mailu kosmikok zanpatu duen,

nork kolpatzen duen

Euskal Herriak ba daki.

 

Harriaren soina urdina da, gogorra da, gordina da,

harriaren hizkuntza itzala bezain hotza ta bizkorra da.

 

Harriaz eskulpitzen da nire herriaren gogoa, .

nire herriaren asmoa

nire herriaren kakoa

eta pentsamendua harrizkoa da,

litos arnasaren itzalak nire herriko mugak

eta objetoak

harri telurikoaz nahasten ditu.

 

Harria, harria, harria Euskal Herria.

Zure sabela ta asmoak «haitz-gogorrak», hau da, haizkora kosmikoak

ebakitzen ditu,

ama lurraren barrena «haitz-lurrak», haitzur telurikoak

orgasmo loditan zulatzen du,

ah, nolako eztena ta makila zula ta zula lurraren sabeletan...

                                 izugarrizko ernalketatan...!

 

Gure harriak, azkona denak, baita zulatzen du gizonaren haragia

                                 haren soina

                                 ta mamia,

azkonak zulatzen gure grisdadea ta asperra.

 

Euskal harria oso orokor, unibertsala da,

harri honek soinak, objetoak oro betetzen ditu,

                                                          mamitzen ditu,

                                                          osatzen ditu,

euskaldunen irudia harriaz mailukatua dago,

gure semeen odol bizkorra ta bortitza

harri gordinaz (urdinaz) egina dago,

ta harri horren haragia (haiztoa-kutxiloa)      egunoro

                                                                    astero

                                                                  une oro

                                         sartzen da gure haragian,

                                                             gure bizian,

                                                           gure ritmoan.

 

Harri honek ebaki, kolpatu ta eratu du

Euskal Herri nirea, zure arima,

bere arnas teluriko orokorrak

borobildu du zure arnasa,

 

neolitos unibertsaleko aideak sortu du

                       kopla beltza, bortitza, irmoa...

Gure harria ozeano zabal, galantaren parekoa da,

                        dena luzapen., muga-eza,

                        etxeak, irudiak, asmoak

                        autopistak, arnasak, objetoak

harriaren kutsaduraz,

                         kolpez,

                                    eta nekez.

 

«Haizkora», «haitzurra», «azkona», «haiztoa» eta abar

euskararen alfabetoak dira,

gure izpirituaren erroak.

 

Harriak itsas zabal erotikoaren grina gordin galanta

                       ernatzen du,

harria ta herria sinbios telurikoan itotzen dira,

euskal harria ta Euskal Herria bat bera dira,

harri hau

               gure harriaren —izpirituaren—

                                                  sumendia, bolkana da.

 

Harri kozkor

             gogor

                        zigor

                                     honek, gure arnasa

                                     egunero kolpatzen, mailukatzen

                                     antolatzen du.

Gure lurrean nahi baduzu hatzamarka,

bere sabel birjinean baduzu hatzazala

                                      harriaren algara galanta aterako zaizu,

                                      halako errai gozo, gordin, osoa.

 

Horregatik gure asmoak eta ezpatak,

gure desirak eta fletxak,

gure borrokak eta labanak,

                                       horregatik harrizkoak dira,

                                       haizkora ta haitzur dira,

                                       gure ritmoak harri gogor dira.

 

Gure asmoak

                                      eta gogoak

Euskal Herri setatsu, zimel, aintzinako baten

                                       zigorrak dira,

gure harri gordin, urdin, unibertsala

Euskal Herria bera da,

gure arnas kosmikoa bera da,

gure litos haro hedatua bera da.

 

1975