ESPERANTZA IZENEKO NESKATXARI

 

Txalupak hondoa jo zuenean,

algaz estalitako erdoitutako burniek eta

mila berdetako belar ta arrainek

inguratu nindutenean,

orduantxe iritsi zintzaizkidan,

oi zu, eguzki amandrearen

printzea!

 

Nire lurrak lur jo zuenean,

sabel luzetako zizarek eta

begi gabeko izaki gaukorrek

eutsi nindutenean,

orduantxe heldu zintzaizkidan

oi zu, indar kosmikoaren

erroa!

 

Nire mendia haran bihurtu zenean,

harkaitz txikituaren adarrek eta

zuhaitz erorien ebakiek

estali nindutenean,

orduantxe etorri zintzaizkidan

oi zu, ur garden guztien

iturria.

 

Nire bihotza harri egin zenean,

errai ustelduen kiratsek eta

haragi deseginen heltxoek

izutu nindutenean,

orduantxe bideratu zintzaizkidan

oi zu, kanzer hilgarrien

sendakaria!

 

Nire esperantzak erori zirenean,

hosto lehorraren minek eta

horbela trixtearen indefinitasunak

suntsitu nindutenean,

orduantxe agertu zintzaizkidan

oi zu, ilusioaren sabeleko

hauspoa!