Sonetoa 4

 

Horbela, horbel kraskatua edonon

haize lizunak sakabanatua

udazken ehortzez neguko kantan

urteroko herioak askatua.

 

Samina, samin horia nirea,

zuri hedatutako esku ihartua

hutsunearen usainez zintzilik,

esperoaren aspertzez zartatua.

 

Euts iezaiozu, bada, ene maitea,

zeuk nire hasperen, zotin ta orrua,

iluna baita bakarra izatea,

 

euts bidexkari darraion oihua

erromesaren aztarna torpea

betirako izan ez dadin galdua.