Erahilgo zaitudanean...

 

Inguraturik zauzkat

Aiodipeko pagadiaren

bihotz sakonean.

Ezpata jadanik prest

mihiaren diztira

arrastiriko azken argiari

lotsagabeki iseka

ekialdetik altxatzen ari den

ilargi magikoa

garbitzen oraindik

aurpegi luzetik

loaren orratzak.

 

Inguraturik zauzkat

zure urre, zilar eta

zazpi tolesdurazko soineko astunak

iheskatzerik oztopatzen dizunean

hor zauzkat, hor belauniko,

haserako elur maluta izutiak

zurekin bat eginez,

koru tragikoa osatuko dizuten

enbor zahar ebakien

untz eta goroldioa

begi luze

eta aho zabalez

sinfoniaren lehen mugimendu

barazkiarra entona nahian

aiez, ujuz, enez, intziriz

erritmo geldi eta ankerrean...

 

Gainean duzu ezpata,

nirea, urrutiko muino gorrixkek

hauts ez dezaten

Aiodiko pagadiak

horren prezaiski behar duen

odol epel, lodia,

zure ezpainetan Jainko heldugabe

adoleszenteari orekagabearen kanta

hilik, bizitza goza dezaken

santuaren keinu irreberentea

aiodiko lurran lora zuriak

noiz erneko diren zalantzan

nire ezpata ere bueltan

ene erraietara

amodio hilaren krisantemoak

koroia osatzeko ebakita...

ni bait naiz Aiodiko

soineko aberats, erahile

martiri eta ezpata,

odol, enbor eta maluta

ni, Aioditik ezin iheskatuz

halabeharraren arrazoiez

eraikitako metro erdiko

jainko izorratua.