Egun zoragarria banana-arrainarentzat

J.D. Salinger

euskaratzailea: Bernardo Atxaga

Akademia Sekretuaren Egutegia, 1987

Pamiela, 1987

        Hotelean Nueva York-eko laurogeita hamazazpi publizitate agente zeuden. Nolaz eta bide luzeko telefono linea guztiak monopolizatzen baitzituzten, 507ko neskak eguerditik arratsaldeko ordu bi t'erdiak arte itxoin behar izan zuen bere deia. Halere, ez zuen denbora alferrikaldu. Emakume aldizkari batean Sexua libertitua ala infernu bat izaten da izeneko artikulu bat irakurri zuen. Bere orrazia eta zepiloa garbitu zituen. Mantxa bat kendu zion soineko beige-aren gonari. Saks-eko brusaren botoi bat aldatu zuen pixka bat lekuz. Bi ile atera zituen, orinean erne berri zitzaizkionak. Zentraltxotik, azkenez, dei egin zioten unean, leihoaren koskan eserita zegoen, eta bukatu antzean zeukan ezkerreko eskuko atzazalen pintaketa.

        Ez zen telefono dei batek larritzen duenetako neska. Bere portaeraren arabera, bazirudien telefonoa etengabe ari izan zela deika bere puber garaietatik.

        Telefonoa deika ari zen bitartean, behatz ttikiko atzazala errepasatu zuen ilargixkaren ertza areagotuz. Jarri zion tapoia flaskoari eta, zutituz, pintatutako eskua abanikatu zuen airean, ezkerra. Esku lehorrarekin, gainezka zegoen hautsontzia leiho koskatik hartu eta mesanotxeraino eraman zuen, telefonoa zegoen lekura.

        Jadanik eginda zeuden ohe biritxietako batean eseri eta —laugarren edo bosgarren deialdia zen— telefonoaren entzungailua altxa zuen.

        — Bai —esan zuen esku ezkerrezko behatzak zeta txuriko txabusinatik urrun luzatuz. Txabusina zen, txinelekin batera, soinean zeraman gauza bakarra; eraztunak bainugelan zeuden.

        — Nueva York-eko deia, Mrs. Glass —esan zioten zentraltxotik.

        — Mila esker —esan zuen neskak, eta lekua egin zuen mesanotxean hautsontziarentzat.

        Entzungailuan barrena andrezko baten mintzoa iritsi zen.

        — Muriel? Hi al haiz? Neskak pixka bat urrutiratu egin zuen entzungailua belarritik.

        — Bai, ama. Zer moduz zaude? —esan zuen.

        — Oso-oso kezkatua egon naun hiregatik. Zergatik ez dun deitu? Ondo al hago?

        — Saiatu naiz deitzen, atzo gauean eta baita herenegun gauean ere. Baina telefonoak hemen...

        — Muriel, ondo al hago?

        Neskak areago urrutiratu zuen entzungailua.

        — Primeran nago. Bero asko egiten du. Gaurkoa Floridan egin duen egunik beroena omen da...

        — Zergatik ez dun lehenago deitu? Oso kezkatuta egon naun...

        — Ama, mesedez, etzazu builarik egin. Oso ondo entzuten dizut —esan zuen neskak

        — Bart bi aldiz deitu nizun. Behin juxtu...

        — Hori esan nitxionan hire aitari, seguru asko atzo deituko huela. Baina ez, berak... Muriel, ondo al hago? Esadan egia.

        — Oso ondo nagoela, ama. Mesedez, ez galdetu gauza berdina beti.

        — Noiz ailegatu zineten?

        — Ez dakit... asteazkenean, goizaldera.

        — Nork gidatu zuen?

        — Berak —esan zuen neskak.

        — Eta ez zaitez beldurtu. Ondo gidatu zuen. Neroni ere harrituta nengoen.

        — Berak gidatu zuela? Muriel, ez al zenidan esan...

        — Ama —moztu zion neskak— esan dizut. Oso ondo gidatu zuen. Bide osoan ez ginen laurogeitik pasa, egiatan esaten dizut...

        — Ez al zuen zuhaitzekin txoroarena egiterik nahi izan?

        — Esan dizut lehenago ere, ama, ondo gidatu zuen. Mesedez, uztazu. Erdiko arrasto txuritik ez apartatzeko eta abar eskatu nion, eta oso ondo ulertu zuen, eta egin ere bai. Zuhaitzei ez begiratzen ere saiatzen zen... antzeman egiten zitzaion. Honetaz ari garela, konpondu al du aitak kotxea?

        — Oraindik ez. Izanez ere, laurehun dolar eskatzen dizkiote, eta bakarrik...

        — Ama, Seymour-ek esan zion aitari, berak ordainduko zuela. Gauzak hola...

        — Bueno, ikusiko da. Nola portatu zen? Esan nahi dinat, autoan eta gainerakotan...

        — Oso ondo.

        — Beste zera baldar horrekin deitzen al din oraindik?

        — Ez. Berri bat dauka orain.

        — Zein?

        — Ama... zer ardura dio?

        — Muriel, jakin egin nahi dinat. Hire aitak...

        — Ondo, ondo. 1948ko Miss Xolobero Izpirituala deitzen dit —esan zuen neskak barre ttiki batekin.

        — Ez zeukan batere graziarik, Muriel. Batere graziarik. Izugarria dun hau. Benetan, tristea dun. Pentsatzen jartzen naizenean, nola...

        — Ama —moztu zion neskak— entzun egidazu. Gogoratzen al zaizu Alemaniatik bidali zidan liburu hura? Poema batzuk, alemaneraz. Zer egin nuen berarekin? Burua hautsi dut...

        — Heuk daukan.

        — Seguru zaude?

        — Jakina. Esan nahi dinat nik daukadala. Freddyren gelan ziagon. Hemen utzi hunan eta lekurik ez ninan... Zergatik? Eskatu egin al din?

        — Ez. Autoan gentozela beragatik galdetu zidala, besterik ez. Irakurri al nuen galdetu zidan.

        — Baina alemaneraz ziagon eta!

        — Bai amatxo. Baina arazo ttiki horrek ez dio ardura —esan zuen neskak, bernak gurutzatuz—. Esan zuen poema horiek mende honetako poeta handi bakarrak idatzi zituela. Ea zergatik ez nuen itzulpen bat erosi esan zidan. Edo hizkuntza ikasteko, bestela... hori huskeria balitz...

        — Latza. Latza da. Benetan, tristea da. Esaten zinan hire aitak atzo gauean...

        — Segundo bat, ama —esan zuen neskak. Leiho koskaraino hurbildu zen, zigarro bila. Bat piztu eta eseri egin zen ostera—. Ama? —esan zuen ke ahokada bat botaz.

        — Begira, Muriel. Entzun egidan.

        — Entzuten ari naiz.

        — Hire aitak Sivetski doktorearekin hitz egin zinan.

        — Bai? —esan zuen neskak.

        — Den dena kontatu zitxionan. Behintzat hori esan zinan, badakin nolakoa den hire aita. Leihoaren kontu hori. Heriotzari buruz zeuzkan proiektuak zirela eta amonari esan zizkion gauza izugarri haiek. Bermudetako erretratu polit haiekin egin zuena... Den dena!

        — Eta? —esan zuen neskak.

        — Aurrena, zera esan omen zinan, ez zela konprenitzekoa armadak alta ematea zegoen ospitaletik. Egia. Azken batean, hori jakin zinan hire aitak, litekeena dela, baina oso litekeena, Seymour erabat nahastea burutik. Zin egiten dinat.

        — Hemen hotelean, psikiatra bat dago —esan zuen neskak.

        — Nor da? Nola du izena?

        — Ez dakit. Rieser edo holako zerbait. Oso psikiatra ona dela esaten dute.

        — Bere aditzerik ez dinat.

        — Edozein modutara, oso ona dela esaten didate.

        — Muriel, mesedez, ez hadi axolagabea izan. Oso kezkatuta gauden hiregatik. Egia esan behar baldin badut... bart hire aita ia-ia egon hunan hiri telegrama bat jartzeko, etxera segituen etortzeko esanez...

        — Oraingoz bueltatzerik ez dut pentsatzen, ama. Beraz, hartu lasai...

        — Muriel, egia esaten dinat. Sivetski doktorearen ustez, Seymour burutik erabat nahastea li...

        — Ama, ailegatzea besterik ez dut egin. Urteak dira oporrak egiten ez nituela, eta ez noa, horrenbestez gainera, dena maletan sartu eta etxera bueltatzera —esan zuen neskak—. Bestalde, nahita ere ezingo nuke. Hain erreta nago eguzkiarekin non mugitzerik ere ez daukadan.

        — Asko erre al haiz? Ez al dun erabili maletan jarri ninan brontzeadorea? Zeran zegoen...

        — Erabili nuen. Baina berdin erre nintzen.

        — Zer esaten didan! Non erre haiz?

        — Denean, ama. Denean erre naiz.

        — Zer esaten didan!

        — Ez naiz hilko, ama.

        — Esadan, hitz egin al dun psikiatra horrekin?

        — Bueno... bai... gutxi gora behera... —esan zuen neskak.

        — Zer esan zuen? Non zegoen Seymour harekin hitz egiten ari hintzenean?

        — Ozeano salan, pianoa jotzen. Pianoa jo du hemen pasa ditugun bi gauetan.

        — Bueno, zer esan zuen?

        — Ba, ez asko! Berak hitz egin zuen aurrena. Ni bere ondoan eserita nengoen, bingoan jokatzen, eta zera galdetu zidan, ea pianoa jotzen ari zena nire senarra zen. Baietz esan nion, eta orduan ea Seymour gaixo egona zen galdetu zidan, edo holako zerbait. Nik esan nion...

        — Zergatik egin zinan galdera hori?

        — Ez dakit, ama. Behar bada hain zurbil ikusi zuelako, zer dakit ba nik —esan zuen neskak—. Kontua da bingoan jokatu eta gero kopa bat hartzera gonbidatu nindutela berak eta bere emazteak. Baietz esan nien. Emaztea zatar aparta zen. Gogoratzen al zaizu Bonwiteko eskaparatean ikusi genuen gau soineko itsusi hura? Zuk esan zenuen jartzeko beste zera hori oso, baina oso ttikia eduki beharra dagoela...

        — Berdea?

        — Jarrita zeukan, eta ez dakizu zer kateekin... Ea Seymour Suzanne Glass horrekin, Madison abenidan denda... mertzeria... daukan horrekin familiakoa egiten den, hori besterik ez zuen galdetzen denbora guztian...

        — Baina, berak... medikuak, zer esan zuen?

        — A, bai... Bueno... egia esateko, ez zuen askorik esan. Badakizu, tabernan geunden. Buila asko zegoen.

        — Bai, baina... esan al egionan zer egin nahi izan zuen amonaren siloiarekin?

        — Ez, ama. Ez nintzen xehetasunekin ibili —esan zuen neskak—. Baina, seguru asko hitz egin ahal izango dut berarekin ostera. Tabernan ematen du denbora guztia.

        — Ez al zinan esan litekeena dela Seymour... arraro jartzea, edo holako zerbait... hiri zeozer egitea edo...

        — Egia esateko ez —esan zuen neskak—. Xehetasunak behar ditu, ama. Derrigorrezkoa izaten zaie gure haurtzaroaz dena jakitea... gauza guzti horiek. Baina esan dizut, buila gehiegi zegoen ezer entzuteko.

        — Zer egingo da, ba. Eta hire abrigo urdina?

        — Ondo. Goratu egin dizkiot bizkar gainak.

        — Nola dabil arropa aurten?

        — Beldurgarri. Baina txoratzekoa. Lentejuelak alde guztietatik.

        — Eta hire gela?

        — Ondo, besterik gabe. Ezin izan genuen gerra aurrean ematen ziguten gela lortu —esan zuen neskak—. Aurten jendea baldar aparta da. Bazkaltzen gure ondoan esertzen direnak ikusi beharko zenituzke. Kamioi batean etorri direla ematen du.

        — Bueno, berdina da leku guztietan. Eta hire dantzako soinekoa?

        — Luzeegia. Esan nizun luzeegia zela.

        — Muriel, ostera ere galdetu egingo dinat... dena ondo doa, benetan?

        — Bai, ama —esan zuen neskak—. Hamaikagarren aldiz.

        — Ez dun etxera itzuli nahi?

        — Ez, ama.

        — Hire aitak bart esan zinan gustu handiaz ordainduko lukeela bidaia, baldin eta norabaitera bakarrik joan eta pasatu nahi badun. Itsasaldi eder bat egin dezakeen. Biok pentsatzen dugunaren...

        — Ez, mila esker —esan zuen neskak, eta bernak desgurutzatu zituen—. Dei hau mordoa kos...

        — Pentsatzen jartzen naizenean, nola egon hintzenan gerra osoan mutil horren zain... esan nahi dinat, jakinda nola emazte eroska askok...

        — Ama —esan zuen neskak—, utz dezagun. Seymour batetik bestera etor daiteke.

        — Non dago?

        — Hondartzan.

        — Hondartzan? Bakarrik? Ondo portatzen al da hondartzan?

        — Ama —esan zuen neskak—. Anima apartatuta balego bezala hitz egiten duzu berataz.

        — Horrelakorik ez dinat esan, Muriel.

        — Bueno, hori ematen du. Hondartzan etzanda egoten da, besterik gabe. Albornoza ere ez du kentzen.

        — Albornoza ez duela kentzen? Eta zergatik ez?

        — Ez dakit. Behar bada azala txuri txuri daukalako.

        — Jainko maitea! Eguzkiaren premia dauka. Zergatik ez dun behartzen?

        — Ondo ezagutzen duzu —esan zuen neskak, eta bernak gurutzatu zituen ostera—. Ez omen du nahi babo koadrila bat bere inguruan eta tatuaiari begira.

        — Tatuaiarik ba al dauka, ba! Tatuatu egin al zen ba gerratean?

        — Ez, ama. Ez, emakumea —esan zuen neskak, eta zutik jarri zen—. Aditu ezazu. Behar bada, bihar deituko dizut ostera.

        — Muriel, entzun ezan esana.

        — Bai, ama —esan zuen neskak, bere pisua berna eskubian kargatuz.

        — Dei egian zerbait arraro egin edo esan bezain azkar... ulertzen didan? Aditzen dun?

        — Ama, ez diot beldurrik Seymourri.

        — Muriel, agindu egidan.

        — Bueno, agintzen dizut. Agur, ama —esan zuen neskak—. Musuak aitarentzat.

        Eta eskegi egin zuen telefonoa.

        — See More Glass —esan zuen Sybil Carpenter-ek. Bere amarekin batera, hotelean zeukan ostatu—. Ikusi al duzu More Glass?

        — Laztana, mesedez, Seymour Glass! Ez See More Glass! Erotu egingo duzu zure amatxo. Egon zaitez geldirik, mesedez.

        Mrs. Carpenterrek brontzeadorez igurzten zuen Sybilen bizkarra, hegalak bezain delikatuak ziren homoplatoen artean. Sybil eserita-edo zegoen hondartzarako pilota erraldoi eta puz-puztu baten gainean, eta ozeanoari begiratzen zion. Bainujantzi hori koloreko bat zeraman, kanariar horikoa, eta bi piezakikoa. Pieza haietako bat, zinez, handik bederatzi edo hamar urtetara beharko zuen.

        — Zetazko painelu bat besterik ez zen... begiratzean konturatzen zinen —esan zuen Mrs. Carpenter-enaren ondoko hamakan eserita zegoen andreak—. Ojala kibiztoa nola egin zion baneki. Polit-polita zen.

        — Esaten duzunagatik polit-polita izango zen, bai —baieztatu zuen Mrs. Carpenter-ek.

        — Sybil, laztana, egon zaitez geldirik...

        — Non dago See More Glass —esan zuen Sybilek.

        Mrs. Carpenter-ek suspiratu egin zuen.

        — Oso ondo —esan zuen. Tapoia jarri zion brontzeadorearen flaskoari.

        — Orain, laztana, zoaz jostatzera. Amatxo hotelera joango da Mrs Hobel-ekin martini bat hartzera. Azeituna ekarriko dizut.

        Libre gelditu zenean, Sybil-ek korri egin zuen hondartzaren ertz gogorretik, Arrantzaleen Pabilioirantz. Hanka hondarrezko gaztelu erdi erori eta ureztatu baten gainean jartzeko bakarrik gelditu zen, eta berehalakoan aienatu zen hoteleko bezeroentzat erreserbatuta zegoen aldetik. Kilometro erdi bat edo ibili zen, eta bat-batean zeharka korritzeari ekin zion, uretik urrunduz hondar txurirantz. Bizkarrez etzanda zegoen gizon gazte baten ondoan gelditu zen.

        — Joan behar al duzu uretara, See More Glass? —esan zuen.

        Gaztea sustatu egin zen, eta albornozaren solapetara eraman zuen, konturatzeke, bere eskubia. Saltxitxa bat bezala bildua zeukan begi gainetako toaja erortzen utziz, ahuspez jarri zen, eta zeharretara begiratu zion Sybili.

        — A, Sybil! Zer dugu?

        — Joan behar al duzu uretara?

        — Zure zain nengoen —esan zuen gazteak—. Zer berri?

        — Nola? —esan zuen Sybil-ek.

        — Zer berri dugun. Ze programa dugu?

        — Nire aitatxo bihar ailegatzen da abioiez —esan zion Sybil-ek oinarekin hondarra botaz.

        — Ez bota aurpegira hondarrik, neskato! —esan zuen gazteak, esku batekin Sybilen orkatilari helduz—. Bueno, zure aitatxoak ba zuen ailegatzeko garaia. Orduak eta orduak daramazkit haren zain.

        — Anderea non dago? —esan zuen Sybil-ek.

        — Anderea? —gazteak mugimendu bat egin zuen, bere ile laburretik hondarra astinduz

        — Jakitea zaila da, Sybil. Mila lekutan egon liteke. Ile apaindegian, ile bisoi kolorez tindatzen. Edo bere gelan, ume behartsuentzat panpinak egiten.

        Ahuspez jarri zen, bi ukabilak itxi zituen, eta bata bestearen gainean jarriz kokotsa egokitu zuen goikoan.

        — Galde egidazu zerbait gehiago, Sybil —esan zuen—. Oso bainujantzi polita daramakizu. Zerbait ba dut gustukoa, bainujantzi urdin bat da.

        Sybil-ek harrituta begiratu zion. Gero bere tripatxo nabarmena hartu zuen begietan.

        — Horia da —esan zuen.

        — Horia da.

        — Benetan? Ea inguratu pixka bat.

        Sybilek aurrera pauso bat egin zuen.

        — Munduko arrazoi guztia daukan. Zein tontoa naizen.

        — Joan behar al duzu uretara? —esan zuen Sybil-ek.

        — Oso serio ari naiz horretan pentsatzen, Sybil. Oso serio, gainera.

        Sybilek behatzak sartu zituen gazteak zenbaitetan burko bezala erabiltzen zuen gomazko flotadorean.

        — Haizea behar du —esan zuen.

        — Egia. Nik onar dezakedana baino haize gehiago behar du —ukabilak erretiratu eta hondar gainean jarri zuen kokotsa—. Sybil —esan zuen—, oso goapa zaude. Gustua ematen du zu ikusteak. Esadazu zerbait zutaz —besoak aurrerantz luzatu eta eskutan hartu zituen Sybil-en bi orkatilak—. Ni Capricornio naiz. Eta zu?

        — Sharon Lipschutz-ek esan zuen zure aldamenean esertzen utzi zeniola pianoaren aulkian —esan zuen Sybil-ek.

        — Sharon Lipschutz-ek esan al zuen hori?

        Sybilek kemenez egin zuen baietz. Libratu zizkion orkatilak, bildu zituen besoak, eta besagainean jarri zuen masaila.

        — Bueno —esan zuen—. Badakizu gauza horiek nola izaten diren, Sybil. Hantxe nengoen ni, jotzen. Zu ezkutatuta zeunden nonbait. Sharon Lipschutz etorri zen eta nire aldamenean eseri zen. Ez nuen ba bultza eta handik bidaliko, ezta hala?

        — Zergatik ez, ba?

        — Ez, ez. Ezin nuen hori egin. Badakizu zer egin nuen?

        — Zer?

        — Zu zinela imajinatu nuen.

        Sybil, makurtu eta hondarrean zuloak egiten hasi zen.

        — Goazen uretara —esan zuen.

        — Bueno —aldarrikatu zuen gazteak—. Egin dezakedala uste dut.

        — Hurrengoan bultza eta atera —esan zuen Sybil-ek.

        — Atera, nor?

        — Sharon Lipschutz

        — A, Sharon Lipschutz —esan zuen berak.

        — Beti izen hori! Oroitzapenak eta desioak nahasturik —bat-batean zutik jarri eta itsasoari begiratu zion—. Sybil —esan zuen—, badakit zer egin dezakegun. Banana-arrain bat harrapatzen saiatuko gara.

        — Harrapatu, zer?

        — Banana-arrain bat —esan zuen, eta albornozaren gerrikoa libratu zuen.

        Kendu egin zuen. Bizkar txuri eta estuak zeuzkan. Bainugaltza urdin elektrikoa zen. Tolestatu egin zuen albornoza, luzeraka aurrena, eta hiru dobletan gero. Desbildu zuen begi gainean edukitako toaja, zabaldu zuen hondarrean, eta tolestutako albornoza utzi zuen bertan. Makurtu zen, jaso zuen flotadorea, eta besapean jarri zuen, eskubitakoan. Gero, ezkerrarekin, Sybil-ena hartu zuen. Itsasorantz abiatu ziren biak.

        — Banana-arrain bakan batzuk ikusiko zenituen, noski —esan zuen gazteak.

        Sybil-ek ezetz egin zuen buruaz.

        — Ezetz? Benetan? Baina, non bizi zara, orduan?

        — Ez dakit —esan zuen Sybilek.

        — Horixe badakizula. Jakin beharra daukazu. Sharon Lipschutz-ek hiru urte t'erdi besterik ez dauka, eta badaki non bizi den.

        Sybil gelditu egin zen, eta tiratu batez eskua libratu zuen berarenagandik. Karrankala bat hartu eta ardura nabarmenaz aztertu zuen. Gero bota egin zuen.

        — Whirly Wood, Connecticut —esan zuen gazteak—. Leku hori ez da ba egongo Whirly Wood, Connecticut-etik oso bertara?

        Sybilek begiratu egin zion.

        — Hantxe bizi naiz —esan zuen pazientzia ezin hartuz—. Whirly Wood, Connecticut-en bizi naiz.

        Aurreratu pauso batzuk, hartu ezkerrezko oina ezkerreko eskuaz, eta bizpahiru jauzi egin zituen.

        — Ez dakizu horrek noraino argitzen dituen gauzak —esan zuen gazteak.

        — Irakurri al duzu Sambo, beltz ttikia? —esan zuen Sybilek hanka libratuz.

        — Oso zelebrea da zuk orain hori galdetzea. Kasualitatez, bart gauean bertan bukatu dut liburua —makurtu eta Sybil-en eskua hartu zuen ostera—. Zer iruditu zitzaizun?

        — Gogoratzen al zaizkizu zuhaitz horren inguruan bueltaka zebiltzan tigre haiek?

        — Uste nuen behin ere ez zirela geldituko. Sekula ez ditut horrenbeste tigre ikusi.

        — Sei besterik ez ziren —esan zuen Sybilek.

        — Sei besterik ez! —esan zuen gazteak—. Eta "besterik ez" diozu?

        — Gustatzen al zaizu argizaria? —galdetu zuen Sybilek.

        — Gustatzen al zaidan... zer?

        — Argizaria.

        — Asko. Zuri ez?

        Sybilek baietz egin zuen buruaz.

        — Gustatzen al zaizkizu azeitunak?

        — Azeitunak?... bai. Azeitunak eta argizaria. Ez naiz inora joaten horiek gabe.

        — Gustatzen al zaizu Sharon Lipschutz?

        — Bai. Gustatzen zait, bai. Berarengan gehiena gustatzen zaidana da ez diela gauza itsusirik egiten zakurrei hoteleko salan. Kanadako andre horren bulldog ipotxari, esate baterako. Ez didazu sinetsiko, baina ba dira zenbait neska asko libertitzen direnak hura globoen zotzarekin ziztatzen. Baina, Sharon behin ere ez. Gaiztorik ez du, eta baldarkeriarik ere ez, behin ere. Horregatik maite dut horrenbeste.

        Sybilek ez zuen ezertxo esan.

        — Kandelak mastekatzea gustatuko litzaidake —esan zuen azkenez.

        — Eta nori ez? —esan zuen gazteak hankak bustiz—. Arraioak! Zein hotza dagoen! —Flotadorea ur gainera bota zuen.

        — Ez, zaude pixka batean, Sybil. Itxoin pixka bat barruago egon arte.

        Sybilek ura gerriraino eduki arte aurreratu zuten. Orduan gazteak jaso eta flotadorean jarri zuen ahuspez.

        — Ez al duzu bainu txapelik edo holako zerbait erabiltzen? —galdetu zuen gazteak.

        — Ez utzi —esan zuen Sybilek.

        — Eutsi, gero!

        — Mesedez, Miss Carpenter. Ondo dakit zer egiten ari naizen —esan zuen gazteak—. Zu banana-arrainak ikustera bakarrik egon adi. Gaurkoa egun zoragarria da banana-arrainentzat.

        — Ez dut alerik ere ikusten —esan zuen Sybilek.

        — Litekeena da. Beren ohiturak oso bereziak dira. Oso bereziak.

        Flotadoreari bultzaka jarraitu zuen. Ura bularretaraino iristen zitzaion.

        — Oso bizimodu tristea daramate —esan zuen—. Ba dakizu zer egiten duten, Sybil?

        Ezetz egin zuen buruaz.

        — Bueno, esan egingo dizut. Bananaz beteta dagoen zulo batean sartzen dira. Sartzen direnean, beste edozein arrain bezalakoak dira. Baina, behin barruan daudela, txerriak bezala portatzen dira. Izan omen dira banana-arrainak zulo batera ihesi joan eta hirurogeita hamazortzi banana ere jan zituztenak —areago bultza zion flotadoreari eta haren gainekoari, hogeita hamar bat zentimetro—. Jakina, holako bat egin eta gero hainbeste gizentzen dira non zulotik atera ezinez gelditzen diren. Ez dira atean kabitzen.

        — Ez hain urruti joan —esan zuen Sybilek—. Eta zer gertatzen da beraiekin gero?

        — Gertatu, norekin?

        — Banana-arrainekin.

        — Bueno. Hainbeste banana jan eta zulotik ezin ateraz gelditzen direnean, esan nahi duzu?

        — Bai —esan zuen Sybil-ek.

        — Begira, ez nuke esan nahi, baina hil egiten dira.

        — Zergatik?

        — Sukar bananatia harrapatzen dute. Oso gaitz latza.

        — Hor dator uhin bat —esan zuen Sibilek urduri.

        — Ez dugu aintzat hartuko. Geure indiferentziaz hilko dugu —esan zuen gazteak—. Bi harroxko bagina bezala.

        Sybilen orkatilak bi eskuekin hartu eta aurrerantza egin zion bultza. Flotadoreak uhin gainetik altxa zuen branka. Urak blai utzi zituen Sybilen ile horiak, baina bere garrasiak plazer hutsekoak ziren. Flotadorea ostera geldi jarri zenean, begietatik txerlo erantsi eta heze bat apartatu eta

        — Oraintxe ikusi dut bat —komentatu zuen.

        — Zer da ikusi duzuna?

        — Jauna, ez! —esan zuen gazteak—. Ba al zeukan bananarik ahoan?

        — Bai —esan zuen Sybilek—. Sei.

        Bat-batean, gazteak Sybilen hanka bustietako bat hartu zuen, flotadorearen ertzean zintzilikatzen zena, eta pa eman zion oin azpian.

        — E! —esan zuen hankaren jabeak, jiratuz.

        — Nola, e? Orain, itzul gaitezen. Nahiko libertitu al zara?

        — Ez!

        — Hala izan beharko du, ba —esan zuen, eta hondartzarantz bultzatu zuen flotadorea, Sybil jaitsi zen arte. Besapean eraman zuen handik aurrera.

        — Agur! —esan zuen Sybilek, eta korrika abiatu zen hotelera.

        Gazteak albornoza jantzi zuen. Solapak ondo gurutzatu eta sakelan sartu zuen toaja. Flotadore busti eta irrista jaso eta besapean egokitu zuen. Bakarrik egin zuen oinez, nekez, hondar bero eta txurian barrena, hotelera arte. Hoteleko behe solairuan aszensorean sartu zen, eta sudurra ukenduz estalia zeukan andre bat berarekin.

        — Konturatzen naiz nire oinetara begira zaudela —esan zuen aszensorea abiatu zenean.

        — Zer diozu? —esan zuen andreak.

        — Nire oinetara begira zeundela, esan dut.

        — Barkatu, baina kasualitatez lurrera begira nengoen —esan zuen andreak, eta aszensoaren ateetarantz jiratu zen.

        — Oinak ikusi nahi badizkidazu, esatea besterik ez duzu —esan zuen gazteak—. Baina, ze alu, ez saiatu disimuluz egiten.

        — Utzi egidazu ateratzen, mesedez —esan zion andreak aszensorezainari.

        Ateak zabaldu zirenean, andrea atzera begiratu gabe atera zen.

        — Erabat arruntak dira nire oinak, eta ez dut konprenitzen zer arraiogatik begiratu nahi dizkidaten —esan zuen gazteak—. Bosgarrena, mesedez.

        Albornozaren sakelatik gelako giltza atera zuen.

        Bosgarrenean jaitsi zen, eta pasillotik joan eta 507ko atea zabaldu zuen. Gelak zekor larruzko maleta berrien usaina zeukan, eta atzazalen esmalte kintzekoarena.

        Bi ohe biritxietako batean lo zegoen neskari begiratu bat egin zion. Gero, maletara joan eta automatika bat atera zuen galtzontzilo eta elastiko morko baten azpitik, 7,65 kalibreko Ortgies bat. Kargadorea atera, aztertu eta sartu egin zuen berriz. Segurua kendu zion. Gero ohe hutsean eseri zen, neskari begiratu zion, egin zuen apuntea eta bere buruari eman zion tiro.