In Memoriam

GABRIEL ARESTI

Euskal Harria, 1967

Zezenaren adar amorratuek hildako poetak, arbola sustraitik atereak, lore orrituak, galburu garanduak, aberri hezurtuak, Frederiko, Mikel, Eztebe, nik orain diot balioago duela poetarik tristeenak, Donibaneko Monsieur le poète umil batek, Mariaren alaba edo Josepe, Joane eta Jakoberen seme guztiek baino.   Mungia ez da tristatzen. Granada ez zen enteratu. Alacantek beste bat negarreztatzen du urtero. Maiatzeko lore iharrak: Frederiko. Juan de Yepes langileen artean: Mikel. Lau haize: Eztebe. Zuengatik orduoro gordetzen dut minutu baten isil aldia, niri tokatzen zaidan egunaren zai. Ai! Bai.