Courante
Luisa Villalta
Lurra eta zuhaitzak bezala
izatea soinuari eta
hitzean desegiten da.
Lurraren egia finkoan
ibiltzen gara:
urratsen atabalotsa.
Hitza da min deiaren
oihartzuna eta haren
itxura mugikorra.
Badoa pentsamendua,
hitza ritmoa da
eta ritmoa itzultze.
Denbora horizontalean
zauritu bideak
bere odola askatzen du.
Aintzinako aireak
sakrifizioa ardiesten du.
Zuhaitza sortzen da.
Hitza loratzen da
Baliotasuna galdu arau
beharrezkoago bilakatuz.
Eromen bertikala,
barreia biltzen duten bertsoetako
burukada orlegia.
Beldur jarraikia,
haizeak kulunkatzen
duen zuhaitz-harpa.
Herrestan garamatzaten
ibaien azaletan
errepika-ezinezko soinua.
Amaigabekoaren oihartzunaren
kalda atxikitzen duten
memoriaren esklaboak.
(Musica reservadatik)
Denboraren galtzea zoragarria da:
izan arau galtzen den ibaian galtzea
eta nere erhi-arte
dudakorren mugetan hagun xuria
lerratzen den eran xirrixtatzea.
Formaz hantu instantea landu,
beren ahanzmenaz eroturik diren tailuetako
ihiziaren gisa hormaturiko
humanoen eta sakonenaren oihartzun osoa.
Zoragarria da galtzea, galtzean galduz
errealaz biluztea
bere egi hain irreala ulertzen ez duen errealaz
desbizitzea
Egunerokotasunaren joria idortu
-ur xirriparen moldean zoragarrian galdua-,
uxkaili orenaren sintesia zehatza
infinitoan bizkarrez bermatzearen atseginaz.
(Musica reservadatik)