Izu-ikara hankapean

oihaneko herrixka batean geratu ginen lotarako asmoz. Agirretarren etxean aurkitu genuen ostatua: Maria Agirreren etxean, hain zuzen. Agirretarrek ez zekiten abizen euskalduna zutenik, ez eta Euskal Herria esistitzen zenik.

Etxeko ataripean geunden afaldu eta gero. Borborka igarri nuen oinen azpia. Arratoiren bat edo zapalduko nuela iruditu zitzaidan; baina, zoruan, olatuen dantza bailitzan mugitzen zen porlanezko lurra baino ez zen ageri. Herrixka hartako biztanleria guztia txilioka, negar zotinka eta antxintxika batean ari zen ateratzen egurrezko etxoletatik. Arkupeko zutabeak mugitu zirela ikusteaz bat arrapaladan atera ginen gu geu ere Agirretarren etxeko ataripe hartatik. Baina bazter guztietako zoruetan lubakiak irekita zeudelarik eta herrixka hartako etxeak, zuhaitzak eta dena dingili-dangala zebiltzalarik..., ezin izan genion ihesik egin lurrikarari.

Laburra izanagatik, betierekoak egin zitzaizkigun lurrikara hark iraun zituen segundoak; gorputzeko dardara dominatu orduko hurrengo goiza iritsi zen.

"Diosito debe de estar muy enfadado con nosotros" entzuten genien behin eta berriro herrixka hartako bizilagunei. Maria Agirre, ostera, harro zegoen hormigoizko zimentudun etxe berreraiki berri-berrian bizi zirelako.

Maite Toledo